Het zuidelijk deel van Ontario grenst nergens aan de zoute oceaan – wel natuurlijk aan de zoetwatermeren zoals “Lake Ontario” en “Lake Erie” en “Lake Huron”.

Toch stelt men inmiddels op heel wat plekken vast dat dit deel van deze drukke provincie ernstig aan het verzilten is. Eigenlijk kan dat natuurlijk niet want de oceaan is hemelsbreed honderden kilometers ver weg. Waar komt het zout dan vandaan?

Men heeft inmiddels vastgesteld dat het zoutprobleem door de mensen wordt veroorzaakt: en wel om de wegen snel sneeuwvrij te maken gedurende het heftige winterseizoen. Het is inderdaad duidelijk dat er bergen zout op de wegen worden gekieperd. Dit wordt vervolgens ingereden door de passerende auto’s en vloeit met het smeltwater ergens heen om uiteindelijk in een beekje of rivier te belanden.

De verzilting van beekjes en rivieren is inmiddels zo ernstig geworden dat het natuurlijk functioneren wordt gehinderd. Voor het algemene visbestand kan zout giftig zijn. Men meet dit al een tijdje en het is de afgelopen jaren erger geworden. Bovendien weet men ook zeker dat er meer zout in de wateren terecht komt in de dichter bevolkte gebieden van de provincie. Da’s natuurlijk ook nogal wiedes want daar zijn meer wegen, auto’s en strooiwagens.

Het zout op straat vindt uiteindelijk zijn weg naar de oceanen, maar er blijft ook veel steken. Zo wordt het zoutprobleem een, min of meer, constant probleem – met andere woorden niet alleen in het strooiseizoen. Tot overmaat van ramp stelt men inmiddels vast dat nogal wat zout aan het doordringen is in het grondwater. Daarmee komt het ook terecht in de drinkwatervoorziening, hier en daar. Vooral mensen die een eigen waterbron hebben (heel gebruikelijk in landelijke gebieden) kunnen zo hun water snel zien verpesten.

De stad Toronto publiceert de hoeveelheid zout die er jaarlijks gebruikt wordt – en dat ligt rond de 100.000 ton gedurende het sneeuwseizoen. Dat is een enorme klap zout. De eenvoudigste oplossing zou vanzelfsprekend zijn om minder zout te gaan gebruiken en dan op de koop toe te nemen dat de wegen langer glad zullen blijven – zodat men minder hard kan rijden. Maar is dat echt een oplossing?

In een samenleving als de Canadese grijpen mensen graag en vaak neer het juridische machtsmiddel om schadevergoeding te eisen. Wie een aanrijding dan wijt aan een matig strooiresultaat, zou al snel de weg naar de rechter vinden. De aannemers die de wegen moeten ploegen en zouten, zijn daar bang voor. En de gemeentebesturen natuurlijk ook. Dan maar liever wat extra strooien, voor de zekerheid.

Op parkeerterreinen en bij winkelcentra is het helemaal gruwelijk. Vaak krijgen de aannemers juist de opdracht om extra te strooien zodat de mensen het zout bepaaldelijk zien liggen. Dat geeft een veilig gevoel en dat is het dan al snel waard als er daardoor meer klanten worden aangelokt.

Toch zijn er wel wat alternatieven – maar die zijn vaak veel duurder. Een aantal chemische producten kan ook de sneeuw doen smelten. Dat reduceert het zoutprobleem maar het is eigenlijk nog niet bekend of al die chemicaliën wel zo bevorderlijk zijn. Afgezien van de kosten zouden er inderdaad nog andere nadelen aan kunnen zitten.

Waar men mee experimenteert is om meer zand, asproducten, gemalen steentjes en zelfs pootaarde te strooien. De resultaten zouden kunnen meevallen als de mensen maar rustig rijden!