Met de stadsbus, in Canada;
Je weet niet wat je meemaakt. Ontwikkelingsland?
Je zou het in Canada kunnen meemaken dat je eens met de stadsbus naar je bestemming moet. Anderen zullen je meewarig aankijken. Je bent met het openbaar vervoer gekomen? Och, stakker.
Een leven zonder eigen vervoer is in Canada eigenlijk zo goed als ondenkbaar. Maar het kan gebeuren dat je eens met de bus moet, bijvoorbeeld als jouw auto tijdelijk niet beschikbaar is. Wat dan?
Je kunt in veel gevallen, in Canada, niet met de fiets gaan. Als je er al een zou hebben (heel ongebruikelijk) dan zijn de afstanden vaak te groot en de wegen er compleet niet op ingericht. Je wordt bovendien zo omver gereden want bestuurders zijn er niet op ingesteld. Ook te voet gaat niet want ook dat is veelal te ver en er zijn haast geen trottoirs. Misschien dan eens de bus proberen?
Je boft als er überhaupt een busverbinding is, in Canada. In mijn geval was er wel een maar wanneer die ging, dat vereiste heel wat uitpluiswerk. Bij de bushalte was er niets te vinden, geen informatie. Er was wel een website maar die was erg klantonvriendelijk. De weinige ritten die er waren reden soms wel, soms niet, afhankelijk van schooldagen, seizoensinvloeden of andere onduidelijkheden. Ik ben naar de halte gegaan op de tijd die er voor stond aangegeven, zo dacht ik.
Bij de halte was er geen abri, je staat er gewoon in weer en wind. De bus stopt midden op de weg, er is geen haltestrook. Wel was er één hoopvolle medereiziger. Daaraan kon ik tenminste vragen, na 15 minuten gewacht te hebben, of de bus vandaag wel ging. Hij legde uit dat dit de gewoonste zaak van de wereld is. Die bus komt meestal ooit wel, maar vaak 10, 20 of 30 minuten te laat. Je moet maar gewoon wachten.
En inderdaad, uiteindelijk kwam die bus. De joviale bestuurder verkocht me een kaartje waar ik met een stapel munten voor kon betalen. Geen bankbiljetten, geen bankkaarten, geen wisselgeld. En natuurlijk al helemaal geen OV-chipkaart. Dat zou veel te modern wezen. Je moet het allemaal maar weten.
De bus stonk naar diesel en naar mensen. Bovendien was die idioot luid. Ik denk dat het voertuig wel dertig jaar oud was. Er zaten weinig mensen in maar ik heb toch even goed gekeken wie dan wel. Vooral ouderen en mensen die het, zo te zien, niet erg breed hebben. Sommigen hadden een grote hoeveelheid bagage bij zich, in grote zakken. Kennelijk mag dat gewoon.
Rammelend over het slechte wegdek reed de bus over verschillende zijstraten om zoveel mogelijk wijken te bedienen. Bij het ziekenhuis op de route stond de bus een kwartiertje stil. Het werd toen ook een stuk drukker.
Na ruim een uur bereikten we onze bestemming, misschien 15 kilometer hemelsbreed. Het was een opmerkelijke ervaring. Ik denk niet dat ik die binnenkort wil herhalen.
