We weten inmiddels allemaal dat het niet best gaat met de Canadese zorg. Er zijn niet genoeg dokters en verplegers – en er heerst een gigantisch geldtekort.

Dit sukkelt zo al jaren voort, en in de meeste provincies zelfs al decennialang. Het is overal langzaamaan slechter geworden. De statistieken betreffende de noodzorg spreken daarover boekdelen. Wie plotseling zorg nodig heeft, die kan er nog lelijk voor komen te staan. Door de tekorten doet men veel eerste-hulp-posten regelmatig op slot.

Vooral in de wat afgelegen delen van het land, leidt dit al snel tot dramatische taferelen. Wie zich met moeite heeft laten afleveren bij een bepaalde “Emergency” afdeling van een ziekenhuis, die krijgt soms te horen dat de boel dicht is. Er is niemand beschikbaar die je kan helpen. Je moet maar naar een ander ziekenhuis gaan. Soms is dat tientallen kilometers verderop, vaak zelfs meer dan 100 kilometer.

De provincie Ontario heeft net wat cijfers gepubliceerd over de stand van zaken bij de noodhulp in ziekenhuizen. In 2022 zijn er zo’n 9.000 openstellingsuren vervallen, in 2023 zo’n 11.000 en dit jaar verwacht men de 14.000 aan te tikken. Bij de aparte noodcentra (urgent care centres) is de trend hetzelfde.

Men geeft trots aan dat men beter is geworden in het voorspellen van de sluitingen. Enkele jaren geleden kwam het nog regelmatig voor dat mensen aan de deur van de “Emergency” stonden te rammelen om dan pas te ontdekken dat de boel gewoon op slot zat. Nu kondigt men het veelal aan, wat al een enorme verbetering lijkt te zijn.



Maar is dat ook echt een verbetering? Immers, als je plotseling iets krijgt – en dat is toch waarom we het de “nood” dienst noemen – dan ben je hoogstwaarschijnlijk onbekend met de sluitingsplanning van het plaatselijke ziekenhuis. Dat houdt toch niemand echt bij? Met minder openstellingsuren, die dan weliswaar aangekondigd zijn, is niemand gebaat.

Voorlopig wordt de kwestie niet beter, zo vermoedt men. Het is vooral het tekort aan verpleegkundigen waar Canada onder gebukt gaat. De instroom van zorgpersoneel verloopt moeizaam, temeer omdat de opleiding zwaar en kostbaar is. Daar staat op zich een goed vooruitzicht op een aardige carrière tegenover, maar door de onaangenaam hoge werkdruk is het verloop groot.

Dit geldt overigens ook voor artsen. Ook die kunnen een leuke carrière tegemoet zien in de zorg in Canada maar die opleiding is eveneens bijzonder zwaar en nóg kostbaarder. Het probleem is echter, en dat geldt voor verplegers en artsen, dat alternatieve tewerkstelling blijft lonken. Er zijn klinieken waar men met minder stress net zo veel kan verdienen – en sommigen pakken die kans.

Wat ook dreigt is de uitstroom naar de lucratieve VS-markt. Daar hebben ze een heel ander zorgsysteem en voor diegenen die daar inpassen, valt er veel meer te verdienen onder veel aangenamere omstandigheden.

Intussen werft Canada zorgpersoneel in landen waar de salarissen een stuk lager liggen, zoals India en de Filipijnen. Met probeert de kandidaten snel bij te spijkeren (taal, vakkennis) maar of dit echt een oplossing zal blijken? We zullen zien.