Zoals we al vaker hebben vastgesteld, blijft niet elke immigrant van Canada ook in het land. Velen gaan er weer weg, terug naar hun land van afkomst of ergens anders naartoe.

Veel Canadezen zien immigratie als een aardige manier om mensen uit arme landen uit de brand te helpen; meer niet. Dat was misschien ooit ook wel zo – maar tegenwoordig komen er vooral hoogopgeleide immigranten naar Canada. Die zijn niet arm en die hebben keuzemogelijkheden. Ze hadden ook naar andere landen kunnen emigreren, maar ze kozen Canada.

Canada als immigrantenland heeft het er echter nog altijd moeilijk mee om toe te geven dat niet iedereen die naar Canada komt ook graag zal blijven. Er zijn nogal wat redenen te verzinnen waarom immigranten toch weer weggaan en de statistische informatie dienaangaande wordt langzaamaan iets beter.

Men meent inmiddels dat veel hoogopgeleide immigranten weer weggaan omdat ze ernstige problemen hebben ondervonden wat betreft huisvesting. Dat klopt misschien ook wel want het is voor velen inderdaad echt een koude kermis om te moeten vaststellen dat huurwoningen moeilijk te vinden zijn en vervolgens erg duur. Maar ook dat een koopwoning slechts voor weinigen is weggelegd, bijvoorbeeld doordat de vereisten voor een aanbetaling aanzienlijk zijn of ook omdat de inkomensvereisten gigantisch zijn. Wie bijvoorbeeld geen vaste baan heeft, die kan het nog knap lastig krijgen op de hypotheekmarkt.

Er is enige ironie in deze ontdekking vast te stellen. Want langs de ene kant verdwijnen de immigranten omdat ze geen betaalbare woonruimte kunnen vinden. Maar langs de andere kant is menig Canadees ervan overtuigd dat het juist de schuld is van al die verdraaide nieuwe immigranten dat de woningmarkt zo is vastgelopen.

Inmiddels zijn de statistici het erover eens dat vrijwel allen die uit armoede of als vluchteling naar Canada komen, ook graag willen blijven. Het is juist de groep van de hoger opgeleiden waar de afval wordt vastgesteld.

Van alle immigranten die naar Toronto en omgeving komen, blijkt dat ongeveer 20% na enkele jaren weer het land uit is. In de omgeving van Montreal ligt dit percentage zelfs aanzienlijk hoger, namelijk op 35. Ook in oostelijk Canada (de Maritieme provincies) is het vertrekpercentage opvallend hoog, zo stelt men vast.

Op ietwat theatrale toon zegt Canada daar in min of meer officiële bewoordingen over dat: “When they leave, we all lose”. Met andere woorden, als de hoogopgeleiden weer snel vertrekken, dan is dat jammer want ze hadden voor Canada nog heel wat productieve jaren kunnen opleveren.

En toch is dat maar de halve waarheid. Om te beginnen trekt Canada veel mensen aan die de dure jaren al achter zich hebben. De schooljaren en de vakopleiding, om precies te zijn. Die komt ten laste van het vertrekland dat daar vervolgens, van Canada, uiteraard geen vergoeding voor krijgt. Vervolgens gebruikt Canada hun talenten, inzet, meerwaarde en mogelijkheden gedurende enige tijd zodat ze weer kunnen opkrassen alvorens opnieuw flink geld te gaan kosten aan oudedagvoorzieningen en, niet te vergeten, de zorg.

Canada wil taart eten en deze toch behouden (uitdrukking: Have your cake and eat it too). Van twee walletjes eten, in feite. Want tja, het liefst had Canada natuurlijk dat deze immigranten wat langer bleven, tot ze echt geld gaan kosten. En dan ophoepelen graag.