Al decennialang wordt er gezeurd over de verbreding van Highway 69 in Ontario. Dat is een belangrijke wegverbinding tussen het noorden en zuiden van de provincie.

Niet alleen is dit een provinciale hoofdweg, het is ook onderdeel van de wereldberoemde “Trans Canada Highway” die het hele land van Newfoundland tot aan British Columbia doorsnijdt. De weg wordt druk gebruikt, vooral door denderende vrachtwagens maar ook door massa’s recreanten en voor alle andere redenen van vervoer; echt een belangrijke weg dus.

Er is een gedeelte van zo’n 68 kilometer op dit stuk “Highway” dat hoognodig van twee naar vier rijstroken moet worden uitgebouwd. De provincie Ontario, die verantwoordelijk is voor dit stuk weg, heeft er al tijden een miljard Dollar voor klaarliggen. En dat in tijden dat het geld zo krap is. Het geeft, hoe dan ook, wel aan dat de uitbouw erg belangrijk wordt gevonden.

En dat is ook geen wonder. Zoals het er nu bijligt is het allemaal behoorlijk eng. Iedereen beseft inmiddels dat een weg met gescheiden rijbanen een stuk veiliger is dan een enkele. Er gebeuren op dit wegvak momenteel veel te veel ernstige ongevallen die bovendien moeilijk toegankelijk zijn doordat hulpdiensten vaak ver weg zijn – bovendien zijn er hier hele stukken waar de mobiele telefonie het laat afweten. Het is, inderdaad, allemaal erg afgelegen.

Nou, als je het geld hebt klaarliggen en je wilt het werk gaan doen om de uitbouw te verwezenlijken, waar is dan het wachten nog op? Tja, dat is weer een echt Canadees probleem. Er zijn stukken terrein langs deze weg die door reservaatgebied leiden. Wil je de weg daar doorheen leggen, dan is een eenvoudige onteigeningsprocedure doodleuk uitgesloten. Zo zijn er, in totaal, 13 hectare land nodig, langs de kant van de huidige weg, die onder een reservatenregeling vallen. De betreffende stam is fors aan het onderhandelen geweest om te bekijken hoe men hier beter van zou kunnen worden.

Het ziet er naar uit dat er intussen een regeling is getroffen. Afgezien van flinke contante geldbedragen, die verder niet openbaar gemaakt worden, hebben de opperhoofden van de stammen het voormekaar gekregen om 40 hectare land terug te krijgen voor de 13 hectare die men afstaat.

Het provinciaal bestuur van Ontario staat te popelen om met het werk te beginnen dus is men maar zo snel mogelijk akkoord gegaan met de eisen van de stamopperhoofden. Het zet allemaal wel wat kwaad bloed maar men gaat er al van uit dat deze toestanden snel vergeten zullen zijn als over enkele jaren het nieuwe, verbeterde wegvak open zal gaan.

De stamleiders zien intussen ook uit naar de nieuwe mogelijkheden. Op de aanpalende reservaatterreinen kan men nu met winkels, horeca, benzinestations en andere commerciële activiteiten proberen de ontwikkelingen verder te gelde te maken.