Al een tijdje schermt Dictator Trump met de wens om Canada als 51^ste staat in te lijven bij de VS. Je hoort ook berichten dat hij Groenland wel wil toevoegen aan de Verenigde Staten.

De NAVO (of NATO als je het in het Engels wilt zeggen) doet er een beetje het zwijgen toe als er uit Trump’s mond dit soort ingrijpende voorstellen komen. Misschien komt dit omdat men dit zo nog nooit heeft meegemaakt en men weet niet hoe er nu gereageerd zou behoren te worden. Maar uit de betrokken gebieden (Canada én Groenland) kun je wel aanzienlijke piepgeluiden horen.

Ook uit Denemarken, waar Groenland (min of meer) nog toe behoort, hoor je protest. Maar verder? Van Finland tot aan Spanje en van het Verenigd Koninkrijk tot aan Turkije blijft het verrassend stil. Zou er misschien de gedachte achter zitten dat het allemaal niet zo problematisch is als het jezelf niet overkomt? Als je zelf buiten schot blijft?

En toch is het allemaal misschien zelfs slechts een kwestie van semantiek. Namelijk, Dictator Trump drukt zich uit op manieren waarmee er eigenlijk iets gezegd wordt, maar tegelijkertijd ook niet. Dat hij al tientallen keren heeft gezegd dat hij het een goed idee zou vinden dat Canada zich bij de VS zou voegen, daar zit verder geen militair dreigement aan vast. Hij stelt enkel dat hij meent dat de VS daar beter van zou worden en “uiteraard” Canada ook.

Hoe wordt Canada daar dan beter van? Nou, da’s nogal wiedes. Wie uitgenodigd wordt om zich bij het beste land van de wereld te voegen, die wordt daarmee toch gevleid? Want kijk, vanuit Amerikaans oogpunt is de VS als vanzelfsprekend het beste en meest begerenswaardige land op aarde. Voor velen is het niet alleen het beste maar eigenlijk ook het enige land. In de ogen van Amerikanen is dit zelfs een buitenkansje voor Canada. Wie zou zo’n kans nu niet willen aangrijpen?

Helaas denken Canadezen voor het overgrote deel trouwens ook dat ze het beste en meest begerenswaardige land op aarde zijn – en ook weer eigenlijk het enige land. Of althans het enige land dat de moeite waard is om trots op te zijn. Stel je dat eens voor … twee landen die beide denken dat ze het beste zijn, hoe zou dat ooit samen kunnen gaan? Die worden het vast nooit ergens over eens.

En dan Groenland. Wat heeft Trump daarover gezegd? Ja, hij wil het wel hebben en daarbij bood hij aan om het te kopen van Denemarken – die daarop al enkele keren afwijzend hebben gereageerd. Toen kreeg Trump van de media de vraag of hij zou overwegen Groenland in te nemen met militaire druk of met economische druk. Daarop antwoordde hij weloverwogen dat hij dat inderdaad zou overwegen.

De semantiek zit hem daarbij in het kleine woordje “of”. Hij zei namelijk niet dat hij militaire druk zou overwegen. Hij zei dat hij ofwel militaire druk óf economische druk zou overwegen. Dus, wat is het dan? Het één, het ander of misschien toch zelfs wel beide. Het woordje “of” kan die vraag niet beantwoorden. Zijn antwoord was onduidelijk en wellicht zelfs dubbelzinnig. Was dat met opzet?



Geen wonder dan, misschien, dat de NAVO niets kan zeggen. Want, er is in feite niets duidelijks gezegd – er is alleen maar geopperd en met woorden gespeeld. Een antwoordend politicus zou verdwalen in een moeras van veronderstellingen en dat is nooit echt een goed idee.

Er zit dan ook niets anders op dan geduldig af te wachten wat er gaat gebeuren en of er inderdaad verdere druk op de ketel moet komen. Velen, ook in kringen van de NAVO, hopen natuurlijk dat dat niet het geval zal wezen.