Wie al langer in Canada vertoeft, die herinnert zich misschien nog dat er slechts enkele heel erg grote brouwerijen waren die een heel erg saai eenheidsproduct leverden – slap en smakeloos.

De meeste Canadese bierbrouwers oriënteerden zich aan de Amerikaanse biersmaak die simpelweg de grote markt bespeelde en vooral niet boven het maaiveld wilde uitsteken. Je moest van merk kunnen wisselen zonder eigenlijk een verschil in het product te bespeuren.

Maar de tijden zijn veranderd. Enkele decennia geleden kwamen er kleinere brouwerijen in beeld die met speciaalbier op de markt kwamen en dat werd een redelijk succes. Vervolgens zeiden heel wat andere ondernemers dat ze dat ook wel wilden en zo kreeg elk stadje tenminste één brouwerij en soms zelfs wel enkele. Elke brouwerij produceerde vervolgens een scala aan interessante biertjes waar de echte bierliefhebber aanvankelijk de neus voor ophaalde. Wat was dat nu allemaal ineens? En toch begon men flink al dat speciaalbier te verkopen – dat was de ondernemers dan ook van harte gegund.

Van gekkigheid wist men niet meer wat voor idiote, creatieve namen men aan het bierproduct moest geven. Namen waarvan je nog nooit had gehoord kregen ineens plaatselijke roem. Wat te denken van bierproducten als “Salt Water Cowboy”, “Tempest In The Wood”, “Golden Grover”, “Rouge Des Appalaches”, “Vim and Vigor”, “Hibiscus Lime Sour”, “Jerkfaca 9000”, “24-4 Brett Stock” en “Dwarf Sour” en nog honderden, zo niet duizenden andere zeer opmerkelijke naamgevingen.



Het is natuurlijk erg aardig als er zo’n bedrijvigheid bij komt in een land maar of het er nu toe zou leiden dat er veel meer bier, in totaal, verkocht en geconsumeerd zou worden, dat blijft dan toch wel een vraag. Uiteindelijk is dan ook gebleken dat er misschien een kleine markttoename viel op te merken, maar eigenlijk werd de taart niet echt groter en daardoor de taartstukjes kleiner en kleiner.

Het gevolg is een ware slachting onder de kleine brouwerijtjes. Inmiddels gaan er veel meer kleintjes op de fles dan dat er nieuwe brouwerijen geopend worden. Zelfs wat grotere brouwerijen kappen er mee of gaan wellicht een soort samenwerking aan teneinde de kosten in bedwang te houden. Want hoe leuk het allemaal ook klonk, het is hard werk en het vergt enorme investeringen om succes te hebben als kleine brouwerij. Met dat soort nieuws bedenken nieuwe investeerders zich ook nog wel een keer voor men eraan begint.

Wel wordt er breeduit geklaagd bij de brouwerijtjes dat de kosten de pan uit aan het rijzen zijn.

Alle ingrediënten zijn duurder geworden. Zelfs de door Trump aangekondigde invoerrechten worden aangehaald als voorbeeld van het duurder worden van de inkoop. Hoe dan? Canadees aluminium wordt geëxporteerd naar de VS waar men er blikjes van maakt die weer terugkomen naar Canada om gevuld te worden. Bij elke grenspassage wordt er dadelijk een heffing opgelegd – en dat was eerst niet. Daarmee is het inderdaad een kostenverhogende post geworden.

Ook haalt men opnieuw aan dat de handelsbeperkingen tussen de Canadese provincies er de reden van zijn dat de brouwerijtjes niet kunnen floreren. Dat is echter best onzin want ook in die andere provincies zitten natuurlijk brouwerijtjes die ook geografisch beperkt kunnen handelen. Het werkt twee kanten op.

Het echte probleem uiteindelijk, is dat de mensen maar zoveel bier drinken – de markt is misschien gewoon te klein voor de plotselinge toename van al die kleine brouwerijtjes overal?