Er heerst grote bedrijvigheid op de Canadese prairies, dezer dagen. Het is oogsttijd. De velden, zo ver als het oog reikt, worden ontdaan van hun graanpracht; wat een rijkdom.

Vooral in de provincies Saskatchewan, Alberta en Manitoba, de graanschuur van het land, zijn de agrariërs druk in de weer om de oogst binnen te halen, ruim op tijd voordat de Canadese winter intreedt. De geoogste weelde gaat vervolgens merendeels op de trein naar een haven aan de Canadese westkust voor verscheping naar de wereldmarkten. Men is, hoe dan ook, blij dat de spoorwegstakingen net voorbij zijn.

Maar er is een andere staking in volle gang om de handelsstromen weer eens goed te proberen verstoren. Dit keer zijn de havenarbeiders in Vancouver aan de beurt. De onderhandelingen met de werkgevers zijn geklapt; vervolgens heeft men overal het werk neergelegd. Er heerst inmiddels grote paniek bij graanhandelaars dat alles heel snel uit de hand kan lopen. De graantreinen kunnen niet meer gelost worden en het gehele proces zal al snel vastlopen, wat ook weer zal terugslaan op de hardwerkende agrariërs op de prairies.

Naarstig zoekt men naar alternatieven. Kan het graan dan niet langs de oostkust worden verscheept? Het blijkt al snel dat dit onpraktisch is omdat het zeer kostbaar is de markten in westelijke richting te bedienen vanaf de oostelijke havens. De schepen zouden ontzettend ver om moeten varen, wat niet alleen erg kostbaar is maar ook tijdrovend en logistiek vrijwel ondoenlijk.

Zijn er dan geen havens aan de westkust van de Verenigde Staten die kunnen inspringen? Ook dat schijnt niet te gaan omdat de faciliteiten daarvoor doodleuk ontbreken. Bij elke uitwijkpoging stuit je ook vooral op andere vakbonden die er weinig brood in zien om tegen de belangen van een collegavakbond in te gaan. Men zal dan liever een zekere vorm van solidariteit laten zien.

Al met al zitten er heel wat mensen in deze branche inmiddels behoorlijk in de piepzak. Met de handen in het haar, kijkt men al snel naar de overheid of die niet met een noodwetje kan komen. Het precedent was er al: bij de spoorwegstaking greep de overheid toch ook snel in?

Intussen wordt de voedselketen voor velen zo flink verstoord; het betrouwbaarheidsimago van Canada als handelspartner loopt ook een behoorlijke deuk op.

Beter zou het misschien zijn als de havenarbeiders hun staking een paar maanden wilden opschorten naar een rustiger tijdvak. Maar die zijn natuurlijk ook niet gek - juist nu hebben ze wellicht een doortastend voordeel. De tijd dringt - er moet snel een oplossing komen.