Een beveiligingspaal om ramkraken te voorkomen of om het verkeer, eventueel tijdelijk te geleiden, wordt in het Engels wel aangeduid als een “Bollard”. Er zijn er telkens meer van gekomen.



De meestgebruikte “Bollards” vind je voor winkels, kantoorpanden, monumenten, banken en andere bouwsels om te voorkomen dat mensen per ongeluk binnenrijden, een probleem dat ook wel bekend staat als de vergissing tussen het gaspedaal en het rempedaal. Ineens schiet een voertuig dan een eetgelegenheid of een winkel binnen en niemand begrijpt eigenlijk waarom. Levensgevaarlijk!

Ook worden “Bollards” gebruikt om te voorkomen dat er een ramkraak gepleegd kan worden. Bij de pui van een juwelier, bijvoorbeeld, worden er dan enkele van die paaltjes verzonken zodat een boef in ieder geval niet op die manier zich een weg naar binnen kan verschaffen.

De paaltjes kunnen ook gebruikt worden ter regulering van het verkeer, bijvoorbeeld om een bepaald gebied af te sluiten voor auto’s maar nog wel voetgangers of eventueel fietsers binnen te laten. Als er ergens een voetgangersgebied wordt gecreëerd, dan kan dat met “Bollards”.

In Europa zie je ook veel inzinkbare beveiligingspalen. Die zitten dan verstopt in de bestrating maar kunnen elektrisch omhooggezet worden zodat er geen gemotoriseerd verkeer meer door kan. Er zijn veel voetgangersgebieden in Europa, dus was deze voorziening een nuttig idee dat op heel veel plekken al lang geleden werd ingevoerd.

In Canada zie je dit soort afsluitingen eigenlijk niet, wat voor een groot deel verklaard wordt door het simpele feit dat er vrijwel geen voetgangersgebieden zijn, afgezien van echte winkelcentra of “malls” waar de auto’s toch al niet binnen mogen of kunnen. Maar wat nu als er toch ergens een straat tijdelijk moet worden afgesloten? Wat is daarvoor de oplossing?

In het stadje Cambridge (Ontario) dacht men het eens op zijn Europees aan te pakken. Aan een plaatselijke leverancier werd de opdracht gegeven om “Bollards” in te richten die door bevoegde ambtenaren dan elektrisch omhoog of omlaag gezet konden worden. Er zijn wereldwijd zat voorbeelden hoe dat vrij eenvoudig te doen is. Aan de slag dus met deze klus!

Na veel vijven en zessen zijn de “Bollards” geïnstalleerd met veel openbare fanfare. Wel kwam er een gigantische rekening voor tevoorschijn van maar liefst $130.000. Dat was dan nog tot daaraantoe als de paaltjes goed zouden functioneren. Maar soms gingen ze niet omhoog of omlaag en soms deden maar enkele het. De fabrikant kon het probleem niet opgelost krijgen tot frustratie van het gemeentebestuur.

Inmiddels heeft men gemakshalve besloten om de paaltjes maar weer uit te graven en de gaten te vullen. Dit geschiedt, voorlopig, op kosten van de gemeente die daarvoor nog weer $20.000 heeft klaargezet. Men weigert ook de rekening voor de niet-werkende paaltjes te betalen.

Wat er nu gaat volgen kun je al wel verwachten: de leverancier stapt naar de rechtbank om zijn rekening toch betaald te krijgen en het gemeenbestuur ook om de $20.000 terug te proberen krijgen.

Maar hoe moet het nu met de tijdelijke afsluiting van de straat, zo af en toe? Geen probleem, men grijpt weer terug naar de aloude hekjes – zo ging het toch ook goed in 1930? Weg met die nieuwe fratsen! Een groepje ambtenaren komt die telkens neerzetten en weer weghalen.