Toch een zandmijn op komst;
De onderhandelingen duren voort.
Je zou zeggen dat er genoeg zand is op aarde – dat je er geen aparte mijnbouw aan hoeft te wijden. Maar vandaag hebben we het over silica – een fijn soort zand dat je niet overal vindt.
In de provincie Manitoba heeft men in een groot gebied een gigantische hoeveelheid van dit soort zand aangetroffen dat uiterst geschikt is voor het maken van glas, cementproducten en verschillende andere industrieel interessante toepassingen. Het gaat om een te mijnen hoeveelheid van zo’n 33 miljoen ton. De moeite waard, zou je geneigd zijn te zeggen.
Aanvankelijk werd de mijnbouwaanvrage door de provinciale overheid niet afgegeven. Met die teleurstelling op zak is men aan de slag gegaan. Door 10% van de opbrengst van de mijn als dividend aan te bieden aan de plaatselijke stam van inheemsen, lijkt het tij nu te keren. De mijn zal waarschijnlijk toch van start kunnen gaan.
We hebben het over de Brokenhead Obidway Nation, een stam met zo’n 2300 leden waarvan een deel ook echt op het reservaat woont. Men krijgt nu $20 miljoen per jaar aangeboden – en dat heeft het politieke klimaat geheel doen omslaan. Iedereen lijkt nu voorstander van dit project te worden.
Om de koek nog zoeter te maken, geeft men aan dat er ook tewerkstelling beschikbaar zal zijn, vooral dan voor de stamleden. Er zullen ook gespecialiseerde opleidingen aangeboden worden, zodat de latere beroepsmogelijkheden van velen opgetild worden.
Opmerkelijk is echter dat de te winnen zanddepots niet onder reservaatland liggen. Wel in de buurt daarvan, legt men uit. Door het reservaat bij de winning te betrekken, heeft men zo een politieke stunt geleverd waar heel Canada van opkijkt. Het één heeft niets met het ander te maken, maar toch brengt men zo twee kwesties tot een oplossing.
Inmiddels scherpen de plannen zich aan. Men wil in ruim 7.000 boorgaten een ultrapuur kwarts proberen te winnen dat gebruikt kan worden voor de productie van zonnepanelen, batterijen en accu’s en voor halfgeleiders. Daarmee krijgt de federale overheid ook belangstelling voor het project want het land wil onafhankelijkheid verkrijgen op deze gebieden.
Het opperhoofd van “Brokenhead” is echter niet op zijn achterhoofd gevallen. Hij onderstreept dat het mijnbouwbedrijf eerst geprobeerd heeft om geheel buiten de originele bewoners om te gaan. Pas toen de overheid “nee” zei kwam men op het lumineuze idee om het dan over een andere boeg te gooien.
Nu ineens kunnen de originele bewoners er wel bij betrokken worden? Hij vindt het een verdachte ontwikkeling en zet vraagtekens bij de integriteit van het mijnbouwbedrijf.
Op hun beurt geven de bonzen van het bedrijf gretig toe dat ze eigenlijk beter met de originele bewoners hadden moeten gaan overleggen, nog voordat men de eerste aanvrage bij de overheid deed en voordat die werd afgewezen. Men geeft aan daarover spijt te hebben. Maar opnieuw vindt het opperhoofd van het reservaat dit een ietwat verdachte toonzetting.
De gesprekken en de onderhandelingen duren voort. Wat ervan gaat komen weet niemand, maar dat het over een enorme hoeveelheid geld gaat, dat is al wel zeer duidelijk.
