De vraag is: wie betaalt er voor de verpakking.

Toch niet echt iets om je over op te winden, of toch?

Zojuist is er een heuse rechtszaak ontbrandt over de vraag of een kruidenier de prijs van de verpakking mag berekenen of dat deze zogezegd gratis moet worden aangeboden.

Waar het nu om draait is dat vleesproducten over het algemeen pas worden afgewogen en geprijsd als ze reeds verpakt zijn. Het is een proces dat geautomatiseerd is. Een kwak vlees (bijvoorbeeld gehakt) komt op een schaaltje van piepschuim terecht, er gaat een plasticje omheen en de sticker met gewicht en prijs komt erop. Klaar is kees.

Het is op die manier haast niet te voorkomen, zo zegt de aangeklaagde winkelketen, dat die paar gram van het piepschuim schaaltje ook worden afgerekend. Hoe zou je het anders moeten doen? Men kan er geen oplossing voor verzinnen

Dat is tegen het zere been van een trouwe klant. Die vindt het een schande dat de winkel “consistently overcharges for meat and seafood by including the packaging weight in the final price tag”. Een andere term die ervoor wordt gebruikt is “underweighted meat”. Vermoedelijk gaat het uiteindelijk maar om een paar cent per verpakking, maar als een grote winkelketen dit telkens doet, dan loopt het al wel snel in de papieren.

De trouwe klant in de aanklacht ratelt verder: “This practice is deceptive and misleading and violates Canadian food regulations, which require accurate net quantity labelling”. Inderdaad is het trouwens zo dat de regels zo zijn opgesteld dat de verpakking niet meegewogen mag worden. Terwijl alle kruideniers deze fout lijken te maken, komt de zaak in deze kwestie toch wel aan het licht.

Ze is begonnen met een “class action lawsuit”, wat betekent dat anderen met dezelfde klacht tegen dezelfde kruidenier van zich kunnen laten horen en meeklagen. In andere “class action lawsuits” zijn er wel succesverhalen geweest. Vaak verdwijnen dit soort netelige problemen trouwens weer vanzelf als het bedrijf een compensatiesom ter beschikking stelt, die dan verdeeld kan worden onder de klagers.

Het komt eigenlijk niet voor dat dit soort zaken ook echt voor de rechter verschijnen. Dat zou nog weer een heleboel extra kosten met zich meebrengen en veel negatieve publiciteit. Gemakkelijker is het dan om de kwestie, min of meer, zo af te kopen.

Opvallend is dat de schikkingsbedragen die er uiteindelijk uitbetaald worden, vaak absurd gering zijn. Men krijgt dan bijvoorbeeld een winkeltegoedbon van $10 aangeboden. Niemand lijkt er dan ook echt beter van de worden, behalve natuurlijk het advocatenkantoor dat zo een percentage van de opdracht mag aanrekenen van al die duizenden die meedoen met de “class action”. Voor hen is dit een écht verdienmodel geworden.

De kruidenier kan de kwestie heel eenvoudig oplossen door de weegschaal op nul of zelfs min één te zetten met het schaaltje van piepschuim er al op. Daar kan de klant dan echt helemaal niets van zeggen.

Als de kruideniers dan vervolgens een paar cent extra rekenen per pond voor het verkochte vleesproduct, dan springt ook die er weer uit. Uiteindelijk is het allemaal lood om oud ijzer. Er moet verdiend worden en dat zal dan ook gebeuren.

Niemand maakt zich intussen druk om die piepschuimschaaltjes. Die zijn toch zo slecht voor het milieu? Dadelijk moet je daar nog statiegeld over gaan betalen, ook weer een idioot voorstel. Want: stel je voor!