Het probleem: erg veel te dikke Canadezen;
Een oplossing is zo één twee drie niet gevonden.
Het valt toeristen in Canada meteen op: wat zijn de mensen toch dik. Sommigen vergelijken het met de
Verenigde Staten, waar zwaarlijvigheid ook een groot probleem is. Maar hoe zit het nu echt?
Er wordt inderdaad, vooral door medici, nadrukkelijk op gewezen dat Canadezen zich erg hebben laten gaan op het gebied van overgewicht. Vooral de laatste jaren is het erger geworden. Met name gedurende Covid is men flink aangekomen. Inmiddels wordt gezegd dat één op de drie Canadezen lijdt aan obesitas, waarbij je even moet pauzeren om de definitie daarvan te preciseren. En eigenlijk is zwaarlijvigheid niet een kwestie van aan/uit; er zijn weldegelijk gradaties in.
Een methode om obesitas vast te stellen is de BMI, die officieel de Queteletindex heet. Daarmee wordt in een simpele berekening de verhouding tussen lengte en gewicht uitgedrukt, waarbij men redelijk precies kan zien of iemand te zwaar is of niet. Daarbij wordt soms over het hoofd gezien dat er natuurlijke verschillen kunnen optreden door afkomst, geslacht, leeftijd en een aantal andere factoren.
Doordat er die verschillen kunnen optreden, wijzen sommigen de BMI-methode helemaal af. Maar dat is niet terecht want het geeft toch bijna altijd wel een redelijk goed beeld van de toestand. Enige interpretatie is vervolgens misschien wél noodzakelijk.
Vervolgens kan men onderverdelen in vijf categorieën: ondergewicht, normaal, overgewicht, ernstig overgewicht of ziekelijk overgewicht. In het Engels heet die laatste categorie “morbid obesity” wat nog een stuk dramatischer klinkt.
En dramatisch schijnt het inderdaad te zijn als je in die hoogste BMI-groepen valt. De kans op bepaalde aandoeningen wordt aanzienlijk groter en de kans om er wat aan te doen neemt af.
Hoe het toch komt dat er in Canada zoveel mensen met dit probleem zitten is een vraag die niet met één antwoord is te beantwoorden. Ongetwijfeld heeft het onder andere met eetgewoontes te maken. Door de verkeerde dingen in foute hoeveelheden op slechte tijden te nuttigen, loopt de kans op overgewicht snel op.
Wat zeker ook meespeelt is het inactieve leven van velen. Men voorkomt beweging en het gebruik van de privéauto is zo wijdverbreid, dat andere vormen van vervoer zo goed als ontbreken. Je rijdt of je gaat niet, zo simpel is het voor velen.
Doorslaggevend is echter het feitje dat het de gewoonste zaak van de wereld is om zwaarder te zijn dan gezond zou wezen. Kijk je naar een willekeurige groep Canadezen, dan kun je vaak zo zien dat er heel veel aan overgewicht lijden. Het is, zo meent men, niets om je voor te schamen en al helemaal niets om echt wat aan te gaan doen. Waarom zou je, zo hoort het toch?
Dat je ook veel kinderen ziet die duidelijk al te zwaar zijn, bewijst het probleem. Die eten ook verkeerd, zijn niet actief genoeg en worden overal naartoe gereden. Hun voorbeelden zijn ook te zwaar. Het hoort zo om volzet te zijn; je bent geen buitenbeentje.
Dat het al helemaal niet iets is om je voor te schamen is de vrij algemene gedachte dat je deze aandoening dient te “omarmen”. “Embrace” in het Engels. Alsof het een fait accompli is.
