Heel veel Canadezen hebben geen huisarts en ook specialistische hulp is moeilijk te krijgen, waarbij de wachtlijsten voor veel handelingen griezelig lang zijn geworden.

Inmiddels is er een bijkomend probleem. Ook de wachtlijsten voor huisartsen zijn enorm opgelopen zodat het inmiddels voor velen de gewoonste zaak van de wereld is om enkele weken af te moeten wachten alvorens men terecht kan bij de eigen huisarts, er even van uitgaande dat men tot de gelukkige bevolkingsgroep behoort waar men ook werkelijk een eigen huisarts heeft.

Wie geen eigen huisarts heeft en toch zorg denkt nodig te hebben, die wordt hier en daar op min of meer creatieve wijze toch wel geholpen. Zo kan men soms een afspraak maken om bij een verpleger terecht te kunnen. In enkele provincies heeft men een deel van de eerstelijnszorg ondergebracht bij de apothekers, die dan beperkte bevoegdheden hebben, bijvoorbeeld om een recept uit te schrijven.

Veel Canadezen komen echter terecht bij de noodhulp in de ziekenhuizen. Omdat het daar zo ontzettend veel drukker is geworden, zijn de wachttijden daar vaak mensonterend. Een bijkomend probleem is dan ook weer dat er enorme tekorten zijn aan personeel in de zorg. Vaak moet een nooddienst bij de wat afgelegenere ziekenhuizen dan ook tijdelijk gesloten worden, bijvoorbeeld tijdens de weekenden.

Opmerkelijk is dat de situatie niet over het gehele land gelijk is. Dat komt deels doordat de zorg per provincie wordt georganiseerd en dan ook afhankelijk is van de fiscale beperkingen die hier en daar ernstiger zijn dan elders. Er komt bij dat het in bepaalde streken een ware uitdaging is om zorgpersoneel aan te trekken en te behouden. Afgelegen gebieden en met name het verre noorden van het land hebben het meest last van de tekorten.

Zojuist zijn er wat statistische gegevens vrijgekomen over de beschikbaarheid van de zorg. Over geheel Canada bezien heeft 68% van de bevolking toegang tot een huisarts. In sommige provincies is dat percentage duidelijk gunstiger, zoals in Ontario en Alberta. Wat vooral ook betekent dat het elders een stuk minder gunstig kan zijn.

Geduld is een schone zaak. Dat geldt voor de enorme wachtlijsten bij de artsen, ziekenhuizen en specialisten. Maar het geldt ook voor de opleidingen. Er zijn nog steeds onvoldoende opleidingsplekken in Canada om het tekort aan medewerkers op te lossen. Dat komt ten dele doordat deze opleidingen vrij lang duren – maar het komt helaas ook omdat er nogal wat afgestudeerden zijn die de wijk nemen, bijvoorbeeld naar de VS waar de bezoldiging aanzienlijk beter is en de stress van de onderbezetting veel minder.

Nu probeert men wel wat zorgpersoneel uit andere, verre landen aan te trekken. Maar ook dat is lastig. De opleidingen zijn daar niet hetzelfde en de gebruiken zijn anders; bovendien is er al snel een taalbarrière. Canada zoekt wel naar oplossingen maar als men niet grof over de brug wil komen met langetermijninvesteringen, dan blijft het dweilen met de kraan open.