In nogal wat grotere Canadese steden rijdt er gedurende de kleine uurtjes de nachtbus. Da’s een goede oplossing voor mensen die op ongebruikelijke tijden moeten werken.

Opvallend is dat de nachtbussen vaak goed gebruikt worden; men heeft echter opgemerkt dat dit niet zozeer van toepassing is op mensen die extra vroeg of laat moeten werken. Wie er dan wel op pad zijn? Het betreft vaak daklozen en zwervers, die zo op voordelige manier de kille en onveilige nacht ontvluchten. Voor de prijs van een buskaartje is men urenlang onderdak.

Dat dit niet de bedoeling is van zo’n transportmiddel, dat moge duidelijk zijn. De buschauffeurs kunnen er weinig tegen doen als de passagier gewoon een plaatsbewijs heeft; en om voor dat soort redenen de confrontatie aan te moeten gaan, wordt door niemand op prijs gesteld.

Men blijft wel telkens met nieuwe regeltjes komen om het vervoer te regelen. Zo zijn passagiers zonder bestemming (zoals deze groep heel netjes wordt genoemd) op zich uitgesloten van recht op vervoer. De Engelstalige terminologie hiervoor luidt als volgt: non-destination transit users. Maar bij het instappen kan men daarop niet controleren, dus blijkt het langdurig verblijf in de nachtbus pas na verloop van tijd.

Inderdaad kan men dan de bus uitgezet worden door een plaatskaarteninspecteur. Een kaartje heeft immers slechts een beperkte geldigheidsduur. Maar ook daar is weer iets op gevonden door de kerngroep van nachtpassagiers: het abonnement. Vaak kan men die zelfs met korting krijgen indien men in een bepaalde armoedegroep valt. Da’s dan weer veel goedkoper dan telkens losse kaartjes kopen.

Wat kan men hier nu toch tegen doen? En inderdaad, er is weer wat verzonnen. Het is nu verboden “rond te hangen” in de nachtbus. Het officiële woord daarvoor is “loitering”. Moeilijk aan te tonen, natuurlijk – want iedere passagier hangt toch een beetje rond gedurende de reis. Wat kun je anders doen tijdens de, op zich, saaie rit?

Al met al blijft men steevast naar oplossingen zoeken om het de groep zwervers en daklozen in de nachtbus zo moeilijk mogelijk te maken. Het liefst zag men maar deze mensen ophoepelden en waarnaartoe dat dan zou wezen, is verder niet van belang.

Kennelijk komt het bij niemand op dat het wellicht een idee zou wezen om behoorlijke nachtopvang te regelen voor de meest behoeftigen. Canada’s armoedeprobleem duurt voort.

In de tussentijd heerst er een grimmige sfeer op de nachtbus. Da’s niet leuk voor het personeel, voor de controleurs en al helemaal niet voor de “echte” passagiers. Misschien wil men die dan liever maar helemaal opdoeken, die vervelende nachtbussen.



Dan moet iedereen zelf maar zien uit te zoeken hoe je thuiskomt of hoe je überhaupt onderdak vindt. Ja, ieder voor zich, dat is misschien wel het vigerende motto.