Bij aankomst in Canada zal het je misschien opvallen dat zoveel Canadezen uitgebreid met hun mening over van alles en nog wat te koop lopen. Ze weten overal wel wat van, zou je haast denken.

Al snel zal blijken dat veel van die meningen op niets gebaseerd zijn. Als je de moeite neemt om eens te vragen hoe men tot die stellige mening gekomen is, dan kun je een standaardantwoord verwachten in de trant van “I don’t know but that’s just my opinion”. Daarin ligt besloten dat men er niets vanaf weet en er eigenlijk ook niets vanaf WIL weten. Maar toch is er een mening. Hoe dan?

Al heel jong wordt Canadeesjes op school geleerd dat je vooral een mening over dingen moet hebben. Wie geen mening heeft, die telt gewoon niet mee. Dan ben je een doetje, een sulletje of eigenlijk gewoon dom. Het hebben van een mening sterkt de eigenwaarde, (de “self esteem”), en wordt door velen gezien als een voorwaarde om gelukkig te zijn.

Om iets niet meteen te weten en er pas later een mening over te hebben, komt maar bij weinigen op. Je ziet dat echter wel in wetenschappelijke kring. Men weet dan dat je dingen van meer dan een kant kunt bekijken; daardoor is het ook onwaarschijnlijker er terstond een mening over te ventileren. Canadese wetenschappers kunnen bogen op krachtig universitair onderwijs. Men leert er echt wat in zijn vakgebied. Maar ook weer daarbuiten, weten velen eigenlijk maar bar weinig.

Algemene belangstelling en algemene opvoeding/ontwikkeling zijn ondergeschikt in Canada, eigenlijk naar het voorbeeld van de Verenigde Staten. Canadezen lachen er wel graag over dat Amerikanen niets weten over de Canadese geschiedenis, geografie of politiek. En gelukkig is het omgekeerd iets beter. Canadezen weten wel een beetje over de Verenigde Staten. Dat is ook logisch want het land is voor velen het lichtende voorbeeld van hoe het allemaal moet.

Vervolgens weten Canadezen echter weer bar weinig over de rest van de wereld, behalve dat al die enge buitenlanders eigenlijk gewoon klaplopers zijn die zich in Canada proberen te verrijken ten koste van de echte Canadezen. Niet alleen weet men er niets van, men wil er ook weer niets over leren. Waarom zou je als je toch al in het beste land ter wereld woont. De rest telt toch gewoon niet mee?

Dit soort kortzichtigheid zie je uiteraard ook bij de talenkennis van de mensen. Bijna alle Canadezen zijn er trots op slechts één taal te beheersen wat toch echt een openbare afgang is in een officieel tweetalig land. Bijna iedereen ziet neer op de sprekers van die andere landstaal. Die zijn minderwaardig! Om een andere taal te leren is zeldzaam. Een enkeling leert eventueel de andere landstaal want dat is handig als je je federaal wilt ontplooien. Maar Canadezen die er nóg een extra taal bijleren, die zijn zeldzaam.

De kortzichtige bekrompenheid komt ook terug in de politiek, of dat nou op landelijk, provinciaal of gemeentelijk niveau is. Het zwart-wit denken overheerst en een compromis is bij voorbaat uitgesloten. Het achterlijke districtenstelsel werkt de polarisatie duidelijk ook in de hand.



En zo kom je met goede algemene kennis of een brede belangstellingssfeer niet echt ver in Canada. Maar als je een duidelijke, ongenuanceerde mening naar buiten brengt, nou dan tel je misschien toch wel mee.