Terwijl Canada verontwaardigd reageert op de dreigementen uit de VS, gericht op de annexatie van het Canadees grondgebied, zegt de koning helemaal niets. Hoe zit dat eigenlijk?



Canada heeft een heuse koning, al wordt daar soms wat lacherig over gedaan in Canada. Er heerst een constitutionele monarchie en de monarch is, zoals bekend, Koning Charles van Groot-Brittannië. Canada hoort ook bij de gemenebest. Dit is al heel lang het geval en het ziet er voorlopig niet naar uit dat dit zal veranderen.

Nogal wat Canadezen zijn dan ook lichtelijk gepikeerd dat er helemaal niets te horen valt uit “Buckingham Palace” terwijl Dictator Trump nogal wat geschut tegen Canada in stelling brengt. Hij blijft maar hameren op de verwachting dat Canada de 51^ste staat van de VS zou moeten worden. Om zijn zinnetje door te drijven, komt Trump met de meest groteske invoerrechten op de proppen. Zo zou Canada op de knieën gebracht moeten worden.

Hoogste tijd voor de Koning om zijn land te redden, zeggen sommigen. Helaas ligt het zo eenvoudig niet. De Koning heeft namelijk nauwelijks wat te zeggen in Canada. Officieel moeten alle wetten in Canada wel door de Koning worden goedgekeurd maar in feite gaat de Koning altijd akkoord. Canada moet dan ook eigenlijk de eigen boontjes doppen.

Of zoals men dat in heerlijk vage bewoording weet uit te drukken: “The King represents the Crown’s authority in Canada’s system of government, and the monarchy holds formal executive authority”. Daarbij is het woordje “formal” doorslaggevend. Inderdaad, zijn functie lijkt slechts voor de goede vorm te wezen.

Verder is het gebruikelijk dat de Koning zich niet uitlaat over politieke aangelegenheden, zeker niet in de landen van de Gemenebest. Men baseert zich op een “long-standing tradition of political neutrality”. Dat klopt inderdaad wel, want de Koning staat, ook in het VK, boven het gekrakeel van de politieke partijen.

Mensen in Canada die veel van de grondwet weten, zeggen ook dat er eigenlijk geen constitutionele dreiging heerst omdat Trump alleen maar verbaal bezig is. Hij dreigt met dit en dat maar de feitelijke situatie is niet echt veranderd.

De dagelijkse leiding van de regering van het Verenigd Koninkrijk heeft trouwens wel gereageerd en stelt dat Canada weldegelijk “an independent, sovereign nation, a member of the Commonwealth” is. Daarmee laat men horen hoe de vork in de steel steekt, maar toont men opnieuw echte politieke terughoudendheid.

Velen aarzelen zelfs of de agressieve avances in het Trumpkamp wel gezien moeten worden als een diplomatieke crisis. De Amerikanen gedragen zich misschien als grote hufters momenteel maar als het blijft bij geblaf en er wordt niet gebeten, dan kunnen we de kwestie misschien snel afdoen. Daar hopen velen in Canada, en trouwens ook in de VS, heel erg op.

Dat er zo onbeschaafd en onbehouwen wordt geacteerd in Washington, dat zegt intussen wel iets over dat land. Ervoor oppassen, ja dat moeten we allemaal. Toch is de grootheidswaanzin van de Amerikanen eigenlijk helemaal niets nieuws.