Je kijkt beslist je ogen uit bij een Canadese huwelijksvoltrekking. Het is altijd anders dan je misschien gewend bent maar het is zeker de moeite waard.

Het huwelijk wordt, ook in Canada, door velen toch nog wel gezien als de basis van het gezin en daarmee als het fundament van de samenleving. Zelfs als dat overdreven mag klinken, dan blijkt al snel dat er best veel samengewoond wordt maar dat bijna iedereen toch, vroeg of laat, in het huwelijksbootje stapt.

Om in Canada te mogen trouwen, moet je een "marriage licence" aanvragen. Dat is eenvoudig genoeg als je al je paperassen fluks kunt overleggen: geboortebewijs, identiteit en vooral ook bewijs van scheiding, indien van toepassing. Omdat er in Canada geen burgerlijke stand is, meld je je daarvoor bij een provinciale instantie. Deze stap is in elke provincie anders - zoals dat wel met veel andere zaken is in Canada. Als alles goed is, krijg je een "marriage licence" die een beperkte geldigheid heeft, je weet immers maar nooit wat er in de tussentijd kan gebeuren.

Opvallend is dat je in een kerk mag trouwen zonder eerst naar het gemeentehuis te hoeven. De voorganger is officieel bevoegd het huwelijk juridisch te voltrekken. Dit kan ook gedaan worden door een "commissioner", iemand die aangewezen is door het provinciaal bestuur om huwelijken te voltrekken. De huwelijksvoltrekking mag overal plaatsvinden. Mensen kiezen er soms een fraai plekje voor uit op het strand of in een park. Of ergens in een al dan niet openbaar gebouw. Heel veel huwelijkssluitingen worden er in de open lucht voltrokken, wat meteen ook inhoudt dat er weinig huwelijken in de Canadese winter worden gesloten.

Niet alle, maar opmerkelijk veel huwelijksvoltrekkingen worden vrij officieel aangepakt. Er zijn dan ceremoniemeesters, bruidsmeisjes en bruidsheren in verplichte kledij waar te nemen. Er vinden etentjes en officiële diners plaats en eventueel ook een dansreceptie. Haast altijd wordt de bruid weggegeven door de vader onder te tonen van "daar komt de bruid". Men moet tijdig boeken om de betere zalen en de fraaiste koetsen vast te leggen. Er wordt veel geld uitgegeven aan deze gebruiken. De rekening loopt vaak in de tientallen duizenden Dollars.

Bijna elke Canadese vrouw neemt bij het huwelijk de achternaam van de man aan. Dit wordt zelfs zover doorgevoerd dat de vrouw haar meisjesnaam volledig verliest. Het is dan een feitelijke, officiële naamsverandering. Ofschoon dit niet verplicht is, komt het maar zelden voor dat de vrouw toch haar eigen naam behoudt - hetgeen gewoon is toegestaan. Tegenwoordig mag het ook dat de man de naam van de vrouw neemt, maar dat komt hoogst zelden voor.

Ook heeft Canada al ruim twintig jaar het "same-sex-marriage" (homohuwelijk), ofschoon dat slechts met horten en stoten door de verschillende provincies werd geaccepteerd. Inmiddels is het de gewoonste zaak van de wereld geworden in en nabij de grote steden. In landelijk Canada wordt er ietwat behoudender naar deze feitelijkheden gekeken.



Als kers op de taart kom je in Canada de "renewal of vows" tegen. Soms wordt dit feestelijk aangepakt, bijvoorbeeld op een mijlpaaldatum zoals een 25-jarig huwelijk. Juridisch gezien bevestigt men slechts wat al was vastgelegd, dus als zodanig is het van minder belang. Toch vinden velen het extra leuk dit grandioos aan te pakken, bijvoorbeeld als de eigenlijke trouwerij minder gedenkwaardig was, om wat voor reden dan ook. En een feestje, wie is daar nu niet voor te porren?