Wie al wat langer in Canada woont, die heeft het misschien al gemerkt. De levensstandaard is langzaam aan het teruglopen. Is dat echt zo of is dit een gevoelskwestie die mogelijk niet klopt?

Bepaalde dingen vallen intussen wel heel erg op. Wonen is peperduur geworden, zowel voor wat betreft huur als koop. De woningen zijn kleiner geworden en er zijn zelfs, hier en daar, flinke tekorten: er heerst woningnood. En dat is al heel lang niet vertoond in Canada. Eten kopen is ook erg duur geworden - veel prijzen zijn alleen maar flink omhoog gegaan terwijl mensen niet of nauwelijks méér verdienden.

Ooit hadden gezinnen twee of drie auto's voor de deur - dat is moeilijk geworden doordat auto's veel duurder werden, verzekeringstarieven enorm opgeschoten zijn en zelfs de brandstof aanzienlijk duurder is. Intussen zijn de wegen slecht en overvol, veel erger dan het ooit was. Maar ook vliegen is lastig en duur geworden, vooral voor binnenlandse vluchten. Ander openbaar vervoer, zeker buiten de grote steden, werd haast overal afgeschaft.

Canadezen klagen steen en been over hoe slecht de zorg is geworden maar ook dat de belastingen, bijdragen en heffingen enorm omhoog zijn gegaan. Opvallend allemaal in een land dat zo rijk overkomt met de prachtige natuur, de overdaad aan natuurlijke hulpstoffen, de toevloed aan vermogende immigranten en een "good-for-business" overheid die zegt wel van aanpakken te houden.

De harde cijfers liegen er echter niet om. Canada wordt voorbijgestreefd door Australië, Nieuw Zeeland en het Verenigd Koninkrijk als het gaat om Bruto Nationaal Product (per inwoner). Dit, volgens de Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD). Al decennia loopt Canada ook ruim achter op de VS maar men merkt nu op dat die achterstand snel groter aan het worden is.

Wat nu? Er wordt door velen op gehamerd dat de productiviteit per persoon erg laag ligt in Canada. Dat komt, ten dele, door bepaalde economische en fiscale beleidsaspecten die weinig stabiel zijn. Met andere woorden, de Canadese overheden veranderen de spelregels te vaak. Het wordt bovendien als bijzonder storend ervaren dat de verschillende provincies in Canada elkaar blijven beconcurreren met vrij toevallig-lijkende maatregelen. Samenwerken doet men maar slecht; het beleid is overal anders en verandert voortdurend.

Er wordt ook gewezen naar de immigratiestromen. Er zijn, zo wordt wel beweerd, te veel TFW's in Canada toegelaten (Temporary Foreign Workers). Die overvloed aan goedkope arbeidskrachten verstoort de bedrijfsrealiteit om efficiënter te moeten gaan werken. Maar wat de overheid vervolgens doet, namelijk om daar krachtig de rem op te zetten, dat is ook economisch verstorend.

Maar waar het echt al heel lang fout gaat is bij Canada's grotere bedrijven. Die voelen immers nauwelijks de behoefte om te moderniseren, te innoveren en verder te leren. Men sukkelt maar zo'n beetje voort op de manier die men gewend is. Al die krachtige vakbonden dragen daar ook aan bij. Nee, vooruitgang moet juist tegengehouden worden. Efficiënter werken, dat kost banen - en wordt dan al snel weggestemd.

Je kunt zeggen wat je wilt in Canada (en dat is een groot goed) maar als de meerderheid van mening is dat het toch eigenlijk allemaal gewoon de schuld is van die verdraaide immigranten, dan komt uiteindelijk niemand echt verder.