Canada is een rijk land – je zou denken dat er dan ook eigenlijk geen inwoners zijn die écht hongerlijden. Trek, dat wel. Maar echte problematische honger, komt dat nog voor?

Jazeker! Er zijn in het land heel wat mensen die de grootste moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Na het betalen van de vaste lasten, blijft er zo weinig over dat er echte keuzes gemaakt moeten worden die niet altijd aangenaam zijn. Veel mensen gaan dan ook beknibbelen op de dagelijkse maaltijden en dat leidt in veel gevallen tot een beeld van langdurige honger.

Men zegt nu bij het overkoepelend orgaan van de “Food Bank” dat er een enorme toename is geconstateerd in het aantal klanten die voor het eerst van hun leven de noodstap nemen om bij de “Food Bank” aan te kloppen voor wat etenswaar. Zo’n 40% van de bezoekers zeggen dat ze nog nooit eerder naar zo’n hulppost zijn geweest. Het is de chronische armoede die tot deze stap heeft geleid. Het monster van de honger stond voor de deur.

Overigens komt meer dan de helft van de klanten van de “Food Bank” uit bijstandskringen. Dat is logisch want Canada houdt de bijstandstarieven bijzonder laag. Zorgwekkend is dat een grote groep mensen die ook voedselhulp nodig zeggen te hebben, uit de werkende bevolking komt. Dat zijn mensen die met onvoldoende inkomen rond proberen te komen – maar het wil maar niet lukken.

Men concludeert dat honger en armoede in Canada erstiger vormen aan het aannemen zijn: "Poverty is not only deepening for people who were already experiencing food insecurity, but it's also widening." Met andere woorden: voor de echt armen is het alleen maar erger geworden en er zijn ook nog een boel nieuwe armen bijgekomen.

Alleen al in de provincie Ontario zijn er zo’n 1200 “Food Banks” waar mensen terecht kunnen om wat te bikken af te halen. Door de enorme toeloop heeft men meer en meer donaties nodig, waarbij men voortdurend een beroep doet op bedrijven in de voedselbranche om onverkoopbare producten graag door te sturen naar deze hulporganisatie. Dat kunnen producten zijn die nog wel veilig zijn maar in de winkel niet gewoon verkocht kunnen worden.

Eigenlijk is dat raar. Als er ook maar iets mis is met een product dat eigenlijk bestemd is voor de winkel, dan wordt het intern al snel afgekeurd. In de winkel moet alles zo perfect mogelijk zijn. De kleur van het product moet precies kloppen, de manier waarop het is afgesneden, het gewicht, de opdruk op de verpakking. Als er ook maar iets niet helemaal klopt, dan kan het niet aan de volle prijs verkocht worden en dan geeft men het liever weg aan de “Food Bank”.

Daar wil men uiteraard ook geen bedorven waar hebben maar brood dat nog maar slechts een dag of zo vers is, kan nog wel uitgegeven worden – maar eigenlijk niet verkocht aan de veeleisende krant. Grappig is wel dat er eigenlijk haast niets fout hoeft te zijn, bijvoorbeeld aan de verpakking van een product, voordat men het uit de verkoop neemt en liever weggeeft aan de liefdadigheid.

Hier doet de “Food Bank” wel goed zijn voordeel mee en daardoor ook de klanten die hier eten komen halen. Als je echt honger hebt, dan zal het je een zorg wezen als de verpakking niet helemaal perfect is of zelfs als de houdbaarheidsdatum heel nabij is. Het geheel zal vermoedelijk toch al hel snel worden verorberd, zonder verder al te kieskeurig te wezen.

Het overschot uit de branche is echter ruim onvoldoende om aan de enorme vraag te voldoen. Zo wordt er toch vaak en veel een beroep gedaan op het publiek om producten te schenken of liever nog om geld af te geven. Ook worden overheden en allerhande instellingen daarop telkens weer aangesproken.