Voor je lol naar de dokter gaan, dat doen de meeste mensen niet. Het kan beangstigend, onthutsend, onaangenaam en zeker ook erg tijdrovend zijn.

Zeker in Canada kan het bijzonder veel tijd, geduld en doorzettingsvermogen kosten om terecht te kunnen bij een arts - en vooral bij een specialist. De wachttijden zijn vaak griezelig lang, zowel voor een eerste consult als voor een eventuele behandeling. Mensen blijven zoeken naar mogelijkheden om daar wat aan te doen.

In het buurland zijn de medische voorzieningen ruim beschikbaar maar bijzonder kostbaar. Een enkeling kan zich dat veroorloven, de meesten moeten wachten op de Canadese omstandigheden. In enkele provincies begint met wel regelingen te treffen voor bepaalde patiënten om een behandeling aan gene zijde van de grens te kunnen doorlopen. Die wordt dan wel betaald door Canada.

Men rechtvaardigt dit in Canada door uit te leggen dat het wegzenden van een aantal patiënten naar het buurland, er toe leidt dat de algemene wachttijden binnen Canada zullen afnemen. Daar zit wel enige logica achter, maar het blijft een feit dat men miljoenen Dollars stuurt naar de Amerikanen terwijl al die activiteit ook thuis zouden kunnen plaatsvinden, als het zorgsysteem wat beter was georganiseerd.

Voor de patiënt zelf is het beslist ook geen pleziertje. Om te beginnen moet men nog altijd de eerste stappen van een ziektetraject thuis doorlopen, inclusief alle wachttijden om ook maar ergens terecht te kunnen. Vervolgens krijgt men dan, in enkele gevallen, het aanbod om de rest van de behandeling in de VS te ontvangen.

Voor velen is dat een hele stap. Men moet, om te beginnen, een heel eind reizen teneinde er te komen. Vervolgens is de nazorg dan ook weer ver weg en kan men, zo ver van huis, minder rekenen op de ondersteuning van vrienden en familieleden.

Het is toch eigenlijk ook te gek dat je een paspoort nodig zou hebben om dringend noodzakelijke zorg te ontvangen? En laten we wel wezen: veel Canadezen hebben niet eens een paspoort.