Een paar weken met Dictator Trump aan het roer, plus een agressieve dreiging van hem met idiote invoerrechten, en kijk nu eens wat er met de Canadese nationale trots plotseling is gebeurd!

De statistici zijn door het dolle heen van de enorme verschuiving in de beleving van Canadese nationale trots onder de bevolking. Men heeft gepeild voordat Trump aan de macht kwam en enkele dagen geleden, nadat het invoerrechtschandaal zijn beloop had. En wat zou je denken? In haast alle provincies noteert men een stevige plus bij de positieve beantwoording of mensen er trots op zijn Canadees te wezen.

Als nuchtere Europeaan (Nederlander?) sta je misschien een beetje scheel te kijken als mensen je vragen of je trots bent op je vaderland. Hoezo, vragen sommigen zich dan af. Ik heb er zelf toch niet echt toe bijgedragen dat het land is zoals het is? Waarom zou ik dan trots zijn? Maar kennelijk, als het eropaan komt, dan vliegt het besef van een zekere trots omhoog – vooral als er een dreiging van buitenaf is.

En die dreiging is er in Canada, velen voelen dat duidelijk. Trump heeft het gemunt op Canada, zo wordt het veelal ervaren. Hij wil een stuk van de welvaart inpikken, hij wil de ontwikkelingen in Canada dwarsbomen en nog het allerliefst: zou hij de hele tent gewoon willen overnemen. Van dat alles mag geen sprake zijn, zo vinden toch wel heel erg veel Canadezen. Bijna iedereen spreekt er schande van hoe de regering-Trump deze kwestie heeft aangepakt: volledig ongepast.



Maar goed, even concreet nu. In de kortst mogelijk tijd is bijvoorbeeld in de provincie Québec het percentage inwoners dat zegt “trots” te zijn op Canada gestegen van 45 naar 58%. Dat is een opmerkelijke toename en dit nog wel in een provincie waar men af en toe separatistische geluiden kan vernemen. In de rest van Canada noteert men een stijging van 58 naar 67%.

Men vroeg verder aan de mensen of ze een “sterke band met Canada” voelen. Ook dat percentage is omhooggeschoten. Van 30 naar 45% in Québec en van 49 naar 59% in de rest van het land. Allemaal tekenen dat het land een “common enemy” heeft gesignaleerd (Trump) en dat de gelederen zich aan het sluiten zijn. Men omschrijft dit gebeuren wel met het begrip: “Sense of unity in adversity”. Ofwel: bij tegenspoed zetten we er gezamenlijk de schouders onder.

Meteen wordt er ook gekeken naar de ontwikkelingen op het gebied van de federale politieke voorkeuren. We merken op dat er later dit jaar federale verkiezingen moeten plaatsvinden. Er wordt nu al op gespeculeerd dat juist partijen die zich als sterk-Canadees profileren, er wel eens heel goed vanaf zouden kunnen komen. In die zin heeft de zittende partij nu een zeker voordeel. Immers, premier Trudeau heeft toch maar mooi een voorlopig akkoordje weten te ritselen met de despoot.

Wat je nu ook ziet als je naar de supermarkt gaat, dat veel mensen echt het etiket staan te bestuderen. Komt daaruit naar voren dat het product uit de VS komt, dan zetten heel wat mensen het schielijk weer terug. Men is het beu zo gekoeioneerd te worden vanuit een eigenlijk toch bevriend land. Canadezen laten grootscheep hun afkeer zien met hun portemonnee.

De ideeën om Canada nog Canadeser te maken zijn veeltallig: een nieuwe oliepijpleiding naar de oostkust, bijvoorbeeld (niet naar de VS, zoals nu). En zeker om nu de handelsbeperkingen tussen de provincies op te schorten. Zeg maar: go Canada, go!