Bekend is het feit dat de drooglegging ("Prohibition")  toch wel ruim 10 jaar zijn greep heeft gehad op de Verenigde Staten. Inclusief alle misdaad die er mee gepaard ging.

Minder bekend is misschien dat er ook een zekere drooglegging plaatsvond in bijna geheel Canada. Die duurde niet zo lang - op de meeste plaatsen slechts een jaar of twee. En die drooglegging was zelfs niet echt overal. Bijvoorbeeld de gehele Provincie Québec deed er niet aan mee. Er waren wel beperkingen, maar wie echt wilde, die kon drank nuttigen in cafés en restaurants maar ook gewoon een fles drank kopen in gespecialiseerde drankwinkels.

Québec heeft daarmee een voorbeeld gesteld voor geheel Canada - je zelfs voor geheel Noord-Amerika. Wat deed men namelijk? Die drank mocht uitsluitend worden verkocht in winkels van de overheid. Er ontstond dus een monopoliesituatie waar gigantisch aan verdiend werd. En waar trouwens, zeker in Québec, nog steeds enorm aan wordt verdiend. De "Commission des Liqueurs"  van toen bestaat niet meer. Maar de SAQ nog wel. Dat is de "Société des Alcools du Québec", inderdaad: een zeer winstgevend overheidsbedrijf, tot op de dag van vandaag.

Het geld dat er verdiend werd, door de overheid, is goed gebruikt. Men heeft er wegen en scholen van gebouwd. Het heeft bijgedragen aan de opbouw van een sociaal vangnet. En er worden, nu nog altijd, gaten in de budgetten van de gezondheidszorg mee gedicht. de SAQ droeg ruim een miljard Dollar bij aan de schatkist in het boekjaar 2019. En dat gaat zo al heel lang.

Wat men in Québec, nu al weer honderd jaar geleden, ook vaststelde, was dat de Verenigde Staten een gigantische golf aan misdaad en corruptie moest doorstaan. Men nam aan dat dit door de illegale handel in de drank kwam. Door geen drooglegging te propageren, dacht men de problemen voor te zijn.



Wat er toen wel gebeurde, was dat heel wat bedrijfjes even langs kwamen in Québec om wat drank op te halen. Zo werd de drank een exportproduct en werd de basis gelegd voor bepaalde, nu nog steeds bekende, productnamen. Het gehele verdienmodel waarbij de overheid de drankwinsten opstrijkt, was op zich ook een exportproduct. Maar ... door die drooglegging en allerhande problemen die het teweegbracht, wordt er nog altijd door velen in geheel Noord-Amerika wat angstig tegen drank aangekeken.

Drinken blijft iets zondigs en iets verbodens houden, velen doen er nog altijd stiekem over. De drank moet in een bruine zak! En de accijnzen, ook die zijn nog altijd torenhoog.