Er zijn in Canada veel goede doelen, wat natuurlijk ook geen verrassing moet zijn als we ons bedenken dat er zoveel armoede heerst in het land. We hebben het over de liefdadigheid.

Denk alleen al aan de voedselbanken waar honderd duizenden Canadezen van afhankelijk zijn, maar er zijn er zoveel meer. Er zijn er die zich vooral toeleggen op de armoede maar er is meer te doen. Denk maar aan al die medische doelen zoals de “Cancer society”, het “Red Cross”, de “Malaria foundation”, “Doctors without borders” en bijvoorbeeld ook de “Heart and Stroke foundation”.

Er zijn trouwens ook veel instellingen die zich toeleggen op hulp naar het buitenland. Denk aan “World Vision”, “Canadian Humanitarian Aid”, “Oxfam” en “Project World”. Dat zijn er zo maar een paar, er zijn er nog veel meer – en dat doet er voor de strekking van dit verhaal niet toe.

Wat alle goede doelen en liefdadigheidsinstellingen in het gemeen hebben, is dat ze voor een groot deel afhankelijk zijn van de ruime giften uit de burgerij. Een groot deel van die giften wordt juist in dit jaargetijde afgedragen, wat met verschillende dingen te maken heeft maar misschien nog wel het meest met de algemene sentimentaliteit die veel mensen treft, juist nu het Kerstfeest in aantocht is. Een ander punt is de belastingaftrek – velen denken dat die vooral op het einde van het jaar genomen moet worden.

Door de staking bij de posterijen, die nu al enkele dagen voortduurt, wordt er enorm gehakt in de bestedingen van de burgers aan deze goede doelen. Deels komt dit doordat veel mensen hun giften nog altijd per cheque betalen. Die sturen ze dan in een envelop naar het goede doel en dat kan momenteel niet omdat de post vastzit. Natuurlijk kan zo’n betaling ook op andere manier gebezigd worden en dat doen veel mensen ook. Maar het is dat percentage dat er zo niet toe komt, waar het verlies te merken is.

Een ander punt is dat veel liefdadigheidsinstellingen juist gedurende de donkere maanden, en dan in het bijzonder zo vlak voor Kerstmis, per brief een wervingsronde doen. Dat heeft altijd goed gefunctioneerd, in die zin dat men de mensen op deze manier bereikt op het tijdstip dat men het meest geneigd is wat guller te geven. Sommigen moeten daartoe worden aangezet door zo’n postcampagne. Door de staking valt die campagne weg en zullen er velen zijn die dan “vergeten” aan het goede doel af te dragen.

Je zult denken dat die poststaking op gegeven moment wel over zal zijn, en dat is natuurlijk ook zo. Laten we aannemen dat alles weer soepeltjes zal draaien in januari. Als men dan echter een bedelcampagne rondzendt, is die veel minder effectief. De stemming is er dan een beetje uit. En wat dan vooral ook speelt is dat veel mensen zoveel geld hebben uitgegeven tijdens de feestdagen, aan cadeaus en uitgebreid eten, dat er niets meer over is voor de liefdadigheid. Sterker nog, juist dan komen de overzichten van de “credit card” aan – en die zijn dan op zijn hoogst.



Zo is het dan dat de liefdadigheidsinstellingen erg vrezen voor deze poststaking, juist gedurende deze weken waarin de goede doelen het ’t best kunnen gebruiken. Dit gaat flink geld kosten, dat weet men al wel. Was de staking maar snel voorbij!