Ooit moest ik in Canada lesgeven aan wisselende groepen werknemers uit het bedrijfsleven om hen te helpen beter om te gaan met immigranten. Dat zou bevorderlijk wezen voor het zakendoen.

In de cursussen moesten dan in rap tempo nogal wat vooroordelen weggenomen worden zoals:

- de landen waar die mensen vandaan komen zijn niet per definitie achterlijk

- de mensen zijn niet dom of analfabeet

- het zijn geen misdadigers en het zijn geen klaplopers.

Aan het begin van de cursus deed ik dan een kort onderzoekje om snel vast te stellen wat de kennis van de cursisten eigenlijk was, betreffende die andere landen. In de vorm van een quiz stelde ik wat vragen zoals:

- wat zijn de twee officiële talen van België

- in welk land wonen de Maori

- wat is de hoofdstad van Brazilië.

Eenvoudige vragen, toch? Dat had je al geleerd op de lagere school, ja? Je raadt het al, men bakte er niks van. Een enkeling wist toevallig één antwoord, de meesten wisten niets. Dit dus om snel en efficiënt vast te stellen dat men eigenlijk niets weet van die andere landen.

Op het einde van mijn vraagcyclus had ik dan nog één bonusvraag voor de groep. En wie weet er welk land het beste land ter wereld is? Kijk, en dat weet iedereen dan wel, zonder er zelfs maar over na te hoeven denken. Men sprong plotseling enthousiast op en als uit één mond schalde het antwoord door het zaaltje. Canada "of course".

En daar konden we het dan mee doen. Niet alleen wist men niets van al die andere landen op aarde, men wil er eigenlijk, eerlijk gezegd, ook niets van weten. Dat zijn toch maar rare landen. De mensen die naar Canada komen, die moeten de knop maar omgooien en doen zoals iedereen. Zo hoort het.

Het was moeilijk om enig begrip op te doen wekken voor al die enge, vreemde mensen met hun culturen, talen, wetten en gebruiken. Het leek erop dat men het eerder irritant vond om met "dat soort" mensen te moeten omgaan. Maar ja, als ze geld meebrachten, dan moest je toch wel vriendelijk doen?