Als je een stelling poneert dat er schoon en veilig drinkwater beschikbaar zou moeten zijn voor alle inwoners van Canada, dan zal haast iedereen het daar mee eens zijn.

Maar als het er echt op aankomt, dan zie je al snel dat heel veel Canadezen thuis helemaal geen schoon en veilig drinkwater tot hun beschikking hebben. In stedelijke gebieden lijkt men de drinkwatervoorziening wel onder de knie te hebben. Maar wat blijkt? Er zijn heel veel huishoudens die helemaal geen toegang hebben tot de veilige stedelijke voorziening.

Het is een lappendeken van privé watervoorzieningen waar (geschat) ongeveer een derde van de bevolking van afhankelijk is. Er zijn dorpjes waar men een gemeenschapsvoorziening heeft maar er zijn ook veel wijken waar er helemaal geen waterleiding ligt en iedereen maar voor zichzelf moet zien dat er iets geregeld wordt. Miljoenen Canadezen zijn dan ook afhankelijk van een eigen waterbron. Soms levert dat voortreffelijk water op dat zo in de fles zou kunnen en verkocht, op andere plekken is het een heus probleem waar vaak wel verschillende oplossingen voor zijn.

Een bekend probleem van een eigen bron is dat er niet voldoende water is, zodat men in bepaalde seizoenen zonder water zit. Een ander bekend probleem is hardheid of de aanwezigheid van mineralen, giftige stoffen of bacteriële vervuiling. Met aanzienlijke kosten is er meestal zo wel iets aan te doen. Die kosten komen ten laste van de eigenaar van het grondstuk.

Als er een gemeentelijke waterleiding is, dan gelden er vrij strenge regels voor wat betreft de waterkwaliteit. Zo zul je in kraanwater in Canada bijna altijd ruim de aanwezigheid van chloor kunnen detecteren. Ook hier zijn er soms tekorten en dat leidt dan in de zomer tot een systeem van rantsoenering. De rekening voor de drinkwaterinstallatie wordt, samen met het gebruik, doorberekend aan de plaatselijke klanten. Die krijgen gewoon telkens een nette rekening.

In heel erg afgelegen gebieden, bijvoorbeeld in de reservaten voor de originele bewoners, zijn er ook vaak drinkwaterproblemen. Hier en daar heeft dat geleid tot beperkingen en zelfs tot voorschriften om het water eerst grondig te koken. Er wordt wel gezegd dat het een schande is dat er in zo’n rijk land als Canada door zoveel mensen geleden moet worden aan deze schaarste. Drinkwater is toch een eerste levensbehoefte en een menselijk basisrecht?

En dat is het natuurlijk ook – alleen komt dan al snel de vraag naar voren wie er voor dat recht moet betalen. De overheid stelt dat men wel wil helpen maar dat iedereen in Canada, in beginsel, een verantwoordelijkheid draagt voor de eigen drinkwatervoorziening. Het wordt niet als een primaire taak van de overheid gezien om dit voor de mensen te regelen.

De stamleiders zijn het daar niet mee eens en zijn inmiddels zover gegaan om de federale overheid massaal voor het gerecht te slepen. Wat geldt voor alle andere inwoners van Canada (namelijk dat ze voor hun eigen drinkwater moeten betalen) dat geldt niet voor deze groep inwoners. Die zouden het drinkwater op kosten van de gemeenschap aangereikt moeten krijgen.



De federale overheid houdt voorlopig de poot strak. Als ze eraan zouden beginnen deze basisbehoefte voor één bevolkingsgroep te betalen, dan is dadelijk het hek van de dam. Hoe dit gaat aflopen is een interessant vraagstuk dat vergaande consequenties kan hebben.