In Guelph (Ontario) is de postbode er mee uitgescheiden omdat het hem te gevaarlijk werd met alle loslopende honden op straat. De post wordt nu niet meer bezorgd.

Inderdaad is er een regeling dat als de postbestelling niet op veilige manier uitgevoerd kan worden, dat het postbedrijf (Canada Post) er een punt achter kan zetten. Het komt echter niet vaak voor dat deze uitzondering wordt afgeroepen en al helemaal niet omdat er agressieve honden op weg zouden zijn.

Hoe dan ook, alle bewoners van het postgebied kregen een laatste brief thuisbezorgd waarin stond dat men de post in een snel geplaatste “supermailbox” kon ophalen. Toevallig is dat toch al een bezorgmethode die de posterijen graag algemeen doorgevoerd zouden zien want het bezorgen van deur tot deur wordt telkens duurder, zeker als je het omrekent per bezorgd poststuk. Dat worden er namelijk telkens minder, zodat de kosten extra zwaar wegen op de enkele poststukken die er nog wel zijn.

Ongeveer half Canada krijgt al post via de modernere “supermailbox”, terwijl het vooral de al langer bestaande adressen zijn waar de postbode nog echt langskomt. Dit zijn verworven oude rechten waar moeilijk aan te tornen valt. De posterijen proberen het wel telkens maar worden dan door de politiek weer snel teruggefloten. Nee nee, zoals het was, zo moet het blijven. Echt Canadees, dus.

De kwestie van de loslopende honden wordt dan ook intens bekeken door de media, door de politiek en zelfs door de vakbond. Iedereen heeft er wel een mening over hoe het moet of hoe het niet moet. Intussen kregen de bewoners van deze loslopende-honden-straat ieder een sleuteltje om terecht te kunnen bij de “supermailbox”. Bijna het einde van de wereld, voor sommigen, maar misschien is dat toch een tikje overdreven.

Het werkt zo. Op een centraal punt in de wijk, wordt de gewone post gewoon in je eigen briefkastje besteld, net zoals dat thuis gebeurd zou zijn. Als iets te groot is voor je eigen briefkastje, dan ligt er een sleutel in die een groter postvak ontsluit. En als zelfs dat niet groot genoeg is, dan krijg je een uitnodiging om even op het postkantoortje langs te komen. Elke plaats in Canada heeft nog heerlijk ouderwets zo’n postkantoor, dus alles wordt uiteindelijk toch prima geregeld.

De meeste mensen krijgen trouwens vaker een koeriersbestelling (pakketjes, veelal met on-line bestelde goederen) dan dat ze briefpost krijgen. De koeriers komen intussen wel gewoon overal naar de voordeur en schijnen helemaal geen last te hebben van blaffende of bijtende honden. Voor deze groep werkenden, die juist niet in een vakbond zitten, is het kennelijk “business as usual”.

Geen wonder dan ook dat er breeduit in Canada gegrinnikt wordt over de flauwe posterijen met al hun rechten, regeltjes, uitzonderingen en uiteindelijk vaak zelfs heel slecht en traag werk. Zouden de oubollige Canadese posterijen misschien ooit helemaal opgedoekt worden?