Links en rechts van mij storten mensen in elkaar van de werkstress en de zogenaamde "burnout". Hoe zit dat eigenlijk hier met de geestelijke gezondheid?

Ik werk gewoon op een kantoor en ik ben meer van het type: rustig aan. Maar om me heen zie ik allemaal mensen rennen om promotie te maken en die zich bezig houden met het zogenaamde "brownnosing". Oftewel het continu aanslijmen bij een baas teneinde gunsten te verkrijgen. De term "brownnosing"  is eigenlijk erg leuk en meteen ook ontzettend smerig. Denk er maar eens over na. Of zoek het even op, ha ha.

Maar ziek worden er velen en die gaan dan een tijdje op verlof. Na verloop van tijd komen sommigen weer terug maar een boel niet. Die krijgen een aantal maanden werkloosheidsgeld en dan? Tja, je zoekt het maar uit. Misschien kun je nog een baantje ergens krijgen om benzine te pompen?

Ook op scholen gaat het er zo aan toe. Presteren, presteren ... en als dat niet meer lukt dan hoepel je maar weer snel op. Zoek maar een baantje ergens in een winkel. De hele samenleving is er hier op ingesteld: je gaat voort of je ligt eruit.

Dat levert veel psychische problemen op. Hoe gaan we daarmee om? Och, over het algemeen liever niet, is het beleefde antwoord. Je moet, ook dat, maar zelf uitzoeken. Geestelijke gezondheid wordt gezien als een flauwekulprobleem. Je moet zelf je schouders er maar onder zetten en als dat niet lukt, ja da's pech. Van de overheid, zo weet elke Canadees, kun je gezondheidszorg verwachten. Die kost niets maar helaas ... de geestelijke gezondheidszorg zit er in principe niet bij in. Vrijwel alle psychiatrische ziekenhuizen zijn dichtgegaan. Hier, neem maar een pilletje. Je kunt wel zelf ergens betaalde hulp zoeken, pech dus als je net geen poet hebt.

Maar de gulle overheid komt te hulp met een plan om toch bij te staan. Helaas zijn de wachttijden voor dit soort hulp heel erg lang. Zeg maar twee jaar. Da's ook logisch want het is niet echt een zichtbaar probleem. Een gebroken poot, die kun je zien. Iemand met geestelijke problemen, die moet zich maar niet zo aanstellen. Die mentaliteit van vijftig jaar geleden, die zit er nog diep in.



In Canada dien je bij de gelukkigen te behoren en dat moet je ook continu uitstralen. Ben je dat niet, dan val je buiten de boot. Je hoort er niet bij. Beleefd blijven we wel, tot het eind. How are you doing. Have a nice day.