Nog altijd kun je het op vrij onverwachte momenten meemaken in Canada dat er een openbaar gebed wordt uitgesproken. We hebben het dan over samenkomsten buiten een kerkelijke omgeving.

Bij een bedrijfsdiner bijvoorbeeld, voor sportwedstrijden, bij politieke samenkomsten maar ook bij allerlei culturele gebeurtenissen wordt er soms, door een van de aanwezigen, een gebed voorgedragen. Dit is zo gewoon dat niemand er zelfs maar over piekert de gebeurtenis te verstoren, ofschoon de samenleving in het algemeen helemaal niet meer zo religieus is.

In de provincie Quebec wordt dit probleem ineens op de spits gedreven want men hangt hier vrij sterk aan de overtuiging dat geloofsuitingen niet in het openbaar plaats dienen te vinden, niet opgelegd moeten worden aan anderen, en desgewenst in een kerk of moskee thuishoren – of uiteraard ook graag bij mensen thuis.

Maar wat blijkt nu? Men heeft het daarbij eigenlijk vooral over Islamitische geloofsuitingen, zoals die op veel scholen voorkomen maar ook wel in het dagelijkse leven. De toonzetting bij de tegenstanders is vrij ongenuanceerd: "Today, we want to send a very clear message to the Islamists. We will fight, and we will never, never accept that people try to not respect the values ​​that are fundamental to Quebec."

De groep met Islamitische inwoners van Quebec is groeiende en staat even met de ogen te knipperen bij dit soort uitingen. Op eveneens duidelijke toon gaat men er op in: "Every day seems to bring instances of discrimination against Quebecers who practise Islam. This suggests that some politicians view these citizens as second class, not deserving of the same freedoms, rights and respect as others."

Zoals wellicht bekend zijn Islamisten niet autochtoon in Quebec en behoren, in feite, tot de groep van de meer recente immigranten. De vrijheid van geloofsuiting, die Canada belooft aan alle immigranten, is misschien slechts beperkt van toepassing op deze groep in de provincie Quebec. Als ze Christelijke waarden aanhielden of gewoon helemaal hun mond hielden, dan zouden ze in ieder geval een stuk meer welkom zijn hier.

Waar het in feite om gaat is dat de nieuwkomers zich niet snel genoeg willen of kunnen aanpassen aan de gebruiken en voorschriften in hun nieuwe woonomgeving. Het is een bekend probleem dat wel vaker de kop opsteekt in landen met aanzienlijke immigratie. Wie moet zich nu aan wie aanpassen? De recente immigranten aan de algemene stemming? Of moet de algemene stemming meer tolerant zijn jegens de nieuwkomers?

Door het probleem toe te spitsen op “gebeden in het openbaar” gaat de publieke opinie gretig voorbij aan de diepst gevoelde waarden en gebruiken van de nieuwkomers. Probeert men wellicht weinig subtiel te zeggen: pas je aan of rot maar op?