Je gaat niet voor de lol naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis. Je wordt daar bijvoorbeeld door een ziekenwagen afgeleverd of je kreeg plotseling te maken met een bepaalde aandoening.

In Canada werkt de “emergency” iets anders. Ook hier komen er natuurlijk noodgevallen maar velen gebruiken de nooddienst ook voor zaken die eigenlijk helemaal niet op de spoedeisende hulp thuishoren. Inmiddels zijn velen dat zo gewend want je kunt toch niet terecht bij je huisarts vanwege de enorme wachttijden. Een snelle rit naar de “emergency” is voor velen dan ook een logische stap.

Er wordt inmiddels wel gezegd dat zo ongeveer een kwart van de gevallen bij de nooddienst helemaal geen noodgevallen zijn. De mensen weten zich misschien vaak ook geen raad. Ze kunnen niet terecht bij een huisarts – miljoenen Canadezen staan op de wachtlijst om een eigen huisarts te krijgen – of ze hebben zelfs de moed maar opgegeven om op die lijst te staan. De mogelijkheden om dan toch zorg te ontvangen, die zijn gering.

Helaas zijn er ook nogal wat Canadezen die wel een huisarts hebben maar er niet terecht kunnen omdat ook die huisartsen zwaar overbelast zijn. Je probeert een afspraak te maken maar dat wil niet lukken. Je moet bijvoorbeeld nog drie weken wachten. Intussen wordt de kwaal telkens heftiger en dan moet er toch plotseling hulp gezocht worden, eventueel op de donkere uren van de dag als de huisarts toch al de deuren toe zou hebben.

De toevloed aan patiënten bij de “emergency”, leidt er al snel toe dat er ook daar lange wachttijden genoteerd worden. Tenzij men echt een heel dringende kwaal heeft, komen de meesten in de wachtzaal terecht. Dat is eigenlijk al een omgeving waar je zo ziek van zou worden. Overal kuchende mensen, dicht op elkaar, slechte ventilatie en kwalijke geurtjes. Om de een of andere reden zijn deze ruimtes vaak ook viezig en onplezierig verlicht. Nee heus, daar ga je niet voor de lol zitten.

Een droevig feit is wel dat het verlenen van eerste hulp in de spoedeisende afdeling van een ziekenhuis vele malen kostbaarder is dan het bij de huisarts zou zijn. Daar merkt de patiënt overigens niets van, want het wordt allemaal opgevangen door de zogenaamd “gratis” zorg. Niet velen maken zich er zorgen over dat het toch allemaal betaald moet worden. De bakken met geld die aan onnodige noodzorg worden uitgegeven, die zouden toch beter besteed kunnen worden?

Voor de mensen die bij de spoedeisende hulpdienst werken, is het ook niet aangenaam. De werkdruk is continu hoog wat leidt tot extra uitval door ziekte en zelfs burn-out onder het personeel. Dat verhoogt weer de werkdruk voor diegenen die achterblijven en het drijft ook de kosten omhoog.

Iedereen is het erover eens dat Canada meer huisartsen nodig heeft. De opleidingen daarvoor zitten weliswaar vol maar zijn al decennialang ontoereikend. Er moeten meer opleidingsplaatsen komen maar ook dat kost veel geld dus wordt er geaarzeld.

Het medisch systeem is aan het vastlopen en alle oplossingen die er zijn, gaan geld kosten. Overheidsgeld, wel te verstaan. En dat past niet in de stroming dat de belastingen telkens omlaag moeten. Juist dát onderwerp is politiek gewild en zodoende is het ondenkbaar dat de zorg de financiële ondersteuning krijgt die er nodig is.