In Canada wordt er altijd wel ergens gestaakt, het is de gewoonste zaak van de wereld. Als er al niet gestaakt wordt, dan wordt er heel vaak ook mee gedreigd.

Dat gaat dan heel simpeltjes: tenzij we onze zin krijgen, gaan we vanaf die-en-die datum met zijn allen de straat op. Er worden dan snel onderhandelaars naartoe gestuurd en vaak genoeg krijgen de stakers al hun zin of althans bijna hun zin, nog voordat de staking echt uitbreekt.

Toch wordt er alleen maar gestaakt als de werknemers in een vakbond zitten. Da's ook logisch want zonder vakbond kan men zich niet organiseren en een vuist maken. Velen zitten dan ook in een vakbond: ambtenaren, fabrieksarbeiders, leraren, postbodes, verplegers, buschauffeurs en natuurlijk ook de spoorwegmedewerkers, die juist nu in het nieuws zijn. Het gehele Canadese spoorwegnet moet stilgelegd worden.

Als er ooit een fabriek stilvalt omdat er gestaakt wordt, dan merkt haast niemand dat. Of zelfs als de postbodes gaan staken, dan stoort dat niet echt - want bijna niemand gebruikt nog briefpost. Maar als de spoorwegen op slot gaan, dan valt de economie in een diep gat. Het lange-afstandsgoederenvervoer in Canada vindt vooral plaats per spoor. En nu in het bijzonder staan de graantransporten te wachten. Het zal een droevige chaos worden en de economische schade zal enorm wezen.

Alternatieven voor het spoor zijn er eigenlijk niet. Ja, die paar passagierstreinen die Canada nog heeft, die reizigers kun je omboeken op een vliegtuig of een bus. Maar de gigantische hoeveelheden landbouwproducten niet. En het containervervoer per spoor al helemaal niet.

Transport over de weg is ondoenlijk om verschillende redenen. Het zou duur en inefficiënt wezen maar vooral ook ondoenlijk omdat er niet genoeg vrachtwagens zijn. Fabrieken krijgen dan ineens geen toelevering meer en landbouwproducten zullen verpieteren.

De overheid kan ingrijpen en moet dat uiteindelijk ook doen als het nationaal belang te veel geschaad wordt. Dan maakt men een noodwet, zogenaamde "back-to-work legislation". Dat lost de staking kortstondig op maar natuurlijk niet de strijd tussen werkgever en werknemer. Daar wordt dan eventueel arbitrage voor ingericht. Wat die besluit, daar moeten beide partijen zich aan houden.

Het een en ander doet wat kinderlijk aan maar het is allemaal echt "big business". De vakbonden zijn machtig. Wee diegenen die niet in een vakbond zitten, die vallen in veel opzichten dan ook vaak tussen de wal en het schip. Voor hen die het, eerlijk gezegd, misschien het meeste nodig hebben, doen de vakbonden juist helemaal niets.