Bijna alle Canadezen spreken één taal en daarmee uit. In het Franstalige deel van het land is dat Frans en in het Engelstalige deel is dat uiteraard Engels. Er zijn vrij weinig uitzonderingen.

Ofschoon de federale regering alles officieel in twee talen doet, is dat voor de provincies anders. In Québec is Frans de enige officiële taal en in de rest van het land is dat Engels - waarop echter één uitzondering is: de provincie New Brunswick. Dit is een officieel tweetalige provincie, waar alles eigenlijk ook in twee talen gedaan moet worden. De wetten worden in twee talen geschreven en bij rechtbanken kun je je taal kiezen.

En toch zijn er, ook in deze provincie, duidelijke taalstreken. Er zijn grote gebieden waar je eigenlijk alleen maar met één taal terechtkunt. Daar wordt je misschien zelfs onbehoorlijk behandeld als je je niet voegt in de ter plaatse gebruikelijke taal. Van tweetaligheid is er dan ook vaak helemaal geen sprake, zelfs niet in deze officieel tweetalige provincie.

De wrijving die er ontstaat door taalkwesties is haast zielig. Op scholen probeert men "die andere taal" onder de aandacht te brengen, maar dat wordt veelal door de kinderen weggewuifd. Vaak ook vinden de ouders het maar niks als hun kind die andere rare taal erbij moet leren. De eentaligheid zit er zo diep in dat het een probleem is geworden waar niemand een oplossing voor wil bedenken.

Zo is er bijvoorbeeld het plaatsje Beausoleil, gelegen in het Franstalige deel van deze provincie. Zo'n 75% van de bevolking spreekt thuis Frans. En toch, zo heeft het gemeentebestuur ontdekt, zijn 60% van alle uithangborden voor bedrijven in het Engels. Men sprak hier zo heftig schande over, dat er een wet is aangenomen die deze kwestie moet regelen.

Alle borden moeten tweetalig zijn en niet alleen dat, het Frans moet overheersend getoond worden. Deze regeling heeft men trouwens niet zelf bedacht maar komt overgewaaid uit de buurprovincie Québec, waar men ter bescherming van de Franse taal dergelijke regels heeft ingevoerd. Nu dus ook in het plaatsje Beausoleil.

Je kunt misschien al wel raden dat er grote weerstand tegen deze "betutteling" is. De meeste zakenlui vinden dat ze zelf wel kunnen bepalen welke taal er op hun borden komt te staan. En zo ontstaat er, ook hier, een taalstrijd die alleen maar verhard polariserend wordt uitgevochten zonder dat er ooit een winnaar uit zo'n strijd kan komen.

Moet dat nou, zou je zeggen? Vaart niet iedereen er wel bij als er gewoon meer talen beheerst worden? Ga toch eens kijken hoe men het in Zwitserland heeft opgelost. Daar hebben ze liefst vier officiële talen en dat gaat al heel erg lang gewoon goed. Word wakker, Canada!