Hoe de restaurantsector het de afgelopen 12 maanden heeft gedaan, wordt nu uitgebreid besproken in de Canadese media. Niet best, zegt men. Er zijn problemen of allerlei gebieden.

De meeste restaurants (en daar rekent men hier de cafés ook wel bij) hebben geen winst gemaakt, zo schrijft men. Na een jaar keihard werken, dat namelijk wel, zijn de resultaten erg magertjes. De bedrijfskosten zijn op breed vlak omhooggegaan terwijl de verkoop van spijs en drank juist aan het teruglopen is. Het is wel begrijpelijk dat zo’n combinatie niet bevorderlijk is voor het bedrijfsresultaat.

De oplopende kosten zijn opmerkelijk. Om te beginnen zijn de inkoopkosten van eten en drinken enorm toegenomen, zelfs meer dan het percentage van de algemene inflatie. Energie is duurder geworden, de gemeentelijke heffingen blijven oplopen en eigenlijk alle andere gangbare bedrijfskosten ook. Schrijnend is dat de verplichte minimumlonen ook omhoog moesten. Alles bijmekaar is het een stuk kostbaarder geworden om de deur open te houden.

Op zich zou dat niet zo’n probleem zijn als men ook zoveel meer zou verkopen. Maar daar schort het een beetje. Om te beginnen is de rek eruit om meer te kunnen rekenen voor een maaltijd of drankje. De klanten begonnen al te piepen, zo van hee waarom is dit of dat ineens een stuk duurder geworden. Misschien mede daarom zijn er niet alleen minder eters en drinkers, maar er wordt minder besteld per klant.

Wie tot voor kort bijvoorbeeld een toetje nam, die slaat dat maar eens een keer over. Wie twee glazen wijn gebruikte, die neemt er nu wellicht nog maar een. En wat ook een trend is: dat er meer klanten zijn die helemaal geen alcohol gebruiken. En laat dat nu juist het product zijn waarop de grootste marges worden behaald. Een zegswijze in deze bedrijfstak is wel dat de klanten je arm vreten en rijk drinken. Maar dat is ook snel aan het veranderen.

Een andere trend is dat er meer en meer wordt besteld om af te halen in plaats van ter plaatse te gebruiken. Je zou denken dat dat gunstig is voor het bedrijfsresultaat omdat er minder kosten gemaakt moeten worden aan bijvoorbeeld personeel, servies en zaalgebruik. Maar het omgekeerde is waar: wie het eten afhaalt bestelt minder en neemt al zelden daarbij ook drank mee.

Waar bijna alle restaurants mee te maken krijgen zijn de hoger wordende huurprijzen van de accommodaties. Er heerst krapte op de markt voor geschikte ruimtes en dat komt terug in hogere huurprijzen. Een restaurant snel verhuizen is niet zo gemakkelijk dus moeten veel restauranteigenaars genoegen nemen met aanzienlijk hogere huurtarieven.

Wat ook nog genoemd wordt is dat veel restaurants (en cafés) nog steeds zuchten onder de schulden die zijn aangegaan tijdens de Coronaperiode. De langdurige bedrijfssluitingen van toen en de aarzelende terugkeer van het publiek zorgen nu nog voor financiële problemen.



Maar … de een zijn dood is de ander zijn brood. Als een horecaondernemer er mee wil uitscheiden en de boel voordelig van de hand kan doen, dan staat er altijd wel een gretige nieuwe ondernemer klaar om er toch een succes van te maken. Een buitenkans voor sommigen!