Da’s een nogal gemakkelijk vraag als je hebt opgelet. Wie is de koning der Canadezen? Het juiste antwoord is, uiteraard, Koning Charles van Groot-Brittannië (en Noord-Ierland).

Als lid van de Gemenebest valt Canada nog altijd onder de Britse koning, vaak tot hilariteit van nogal wat Canadezen die het maar raar vinden dat een staatshoofd zo ver weg en van een ander land, het ook hier voor het zeggen zou hebben. Maar heeft hij dat ook echt?

In de praktijk wordt Canada natuurlijk helemaal niet geregeerd vanuit London – maar vanuit Ottawa. Of als je de kwestie liever sarcastisch bekijkt, dan zou je eventueel Washington kunnen zeggen, daar komt hoe dan ook meer beïnvloeding vandaan dan uit “Good Old England”.

Wel heeft de Britse koning in Canada zijn vertegenwoordigers. Op federaal niveau zit er een Governer General (in Ottawa) en elke provincie heeft ook een eigen afgevaardigde (Lieutenant Governer) In het Frans: Lieutenant-gouverneur (mannelijk) of Lieutenante-gouverneure (vrouwelijk). Deze personen worden aangewezen, niet verkozen. De functies zijn grotendeels ceremonieel.

Canadese wetten moeten nog wel telkens worden geaccepteerd door de koning (of dienst afgevaardigde) en worden dan aangeboden voor “Royal assent” (koninklijke bekrachtiging). Pas dan kan een wet werkelijk ten uitvoer worden gelegd.

Een vergelijkbaar systeem bestaat in alle 56 staten van de Gemenebest. In sommige lidstaten wordt er af en toe flink getrapt tegen dit bestel en zou men liever een president aangesteld zien, zodat het land dan feitelijk een republiek wordt. In Canada is die stroming minimaal maar in Australië laait die telkens weer op, bijvoorbeeld dezer dagen doordat de koning er net zelf op bezoek is.

Dit keer was er daar zelfs een senator die op agressieve manier de koning publiekelijk toeriep tijdens een officiële samenkomst. Om verschillende redenen werd daarbij het koningshuis verworpen. Een belangrijke motivatie leek daarbij ook te zijn dat de “Aboriginals” in Australië zich nog altijd oneerlijk behandeld voelen.

Het is niet geheel ondenkbaar dat dit soort gevoelens over zullen slaan naar Canada. Velen zien het Britse koningshuis toch wel als een bestendiging van de koloniale tijden. De afkeer van de koning wordt wellicht ook sterk gevoeld door de afstammelingen van de originele bewoners van Canada. Of dat terecht is doet er hier even niet toe. De onrust en de afkeer blijven intussen wel echt bestaan.

Voorlopig, zo durven we aan te nemen, blijft alles bij het oude in Canada. Een van de kenmerken van een conservatief land is dat men ook dit soort zaken niet wil aantasten. Het is nu eenmaal zo en daarmee uit. Zo lijkt dat, nog steeds, te gaan in Canada.