Vooral dit jaar zijn er ontzettend veel verkiezingen in Canada op provinciaal en gemeentelijk niveau. Men maakt zich er heel druk over en de campagnes overschreeuwen elkaar luidkeels.

Ook zijn er federale verkiezingen op komst waar men zich al voor aan het opmaken is. Al met al heerst er een politieke stemming in het land, in de provincies en in de gemeentes, waar men van kan zeggen dat het niets te maken heeft met regeren en besturen. Men wil ge- of herkozen worden, koste wat kost.

Zoals bij alle verkiezingen, niet alleen in Canada uiteraard, worden er enorme beloftes gedeponeerd. Opvallend is dat alle beloftes op elkaar lijken – in ieder geval hebben ze één ding in het gemeen, er zou veel geld besteed moeten worden aan allerhande nuttige plannen en projecten. Dat dit veel meer geld zou kosten dan er ooit beschikbaar zal komen, dat doet er even niet toe.

In feite brengen alle partijen naar voren wat de mensen graag willen horen. Iedereen wil belastingverlichting. Nou, dan wordt dat beloofd. Iedereen wil betere zorg, want die is er in Canada inderdaad slecht aan toe – nou dan moet dat maar beloofd worden. Meer betaalbare woningen, ook zo’n belofte. Betere wegen, gooi er ook maar wat beloftes betreffende trams en metro’s tegenaan. Alles kan!

Uiteraard werkt het zo niet en dat wordt ook keer op keer bewezen. Na de verkiezingen stort de hele beloftencarrousel met één dreun in elkaar en alles is weer “business as usual”- zodat er niets verandert; zodat alles liefst blijft zoals het in de jaren dertig was. Men verontschuldigt zich dan met de vaststelling dat het allemaal de schuld is van de voorgangers. Er is helaas niets aan te doen.

De politiek in Canada is dan misschien een lachertje, er komen toch heel wat mensen voor op de been. Want nu zullen de dingen ineens gaan veranderen – en dat doen ze uiteraard ook dit keer niet. Er gaan best veel mensen daadwerkelijk stemmen, vaak zelfs verschillende keren per jaar. Een keer federaal, een keer provinciaal, voor het gemeentebestuur, je zelfs voor de burgemeester of voor de “school board”, de instelling die de scholen aanstuurt. Stemmen geeft Canadezen het gevoel dat ze iets te zeggen hebben.

Vooral in Canada is dat overigens helemaal niet waar. Door het districtenstelsel gaan de meeste stemmen al snel de prullenbak in. Wie niet stemt op de winnaar, diens stem telt niet mee. Het komt zelfs vaak voor dat er op die manier een minderheidskandidaat wél verkozen wordt. Stel een kandidaat krijgt 30% van de stemmen maar de andere drie kandidaten slechts 25, 25 en 20% van de stemmen; dan wordt 70% van de kiezers verworpen. Want tja, zo gaat dat in het heersende stelsel.

Door dat districtenstelsel ontstaan er veelal een-partij meerderheidsregeringen, een soort dictatuur dus. Een oppositie bestaat alleen op papier. Het aloude kiessysteem bestendigt de grote partijen en maakt vernieuwingen zo goed als onmogelijk.

En toch weer dramt men bij de huidige campagnes grootscheeps door over de op komst zijnde veranderingen en verbeteringen. De mensen lijken er opnieuw in te tuinen. Heus, ze gaan stemmen, de meesten althans.