Een echt nieuw woord in de Engels taal is het niet, maar het is al lang nauwelijks gebruikt; en nu toch weer. We hebben het over het begrip “encampments”.

Het woordenboek omschrijft “encampment” als een kampement of ook wel gewoon als “kamp”, en die werden soms gebruikt op afgelegen plekken waar mensen moesten werken of eventueel zelfs recreatief konden verblijven. Een werkkamp dus eigenlijk of een zomerkamp. Er is echter een nieuwe betekenis opgedoken voor dit woord en die is vrij beschamend.

De moderne “encampment” vind je in bijna alle Canadese steden. Het gaat dan om een groepje woontenten die ergens, bijvoorbeeld in een stadspark, worden neergezet. Zo helpen sommigen zich aan een verblijfplek in een uiterst geval dat men helemaal niet meer weet dat er andere alternatieven zouden zijn.

De “encampments” zijn in beginsel heel tijdelijk van aard. Om in een tentje te wonen, dat is gewoon niet lang vol te houden en al helemaal niet gedurende Canada’s lange, barre winters. Officieel is het niet toegestaan om zo te wonen maar stadsbesturen en handhavers zagen al snel in dat er echt voor sommigen niets anders te verzinnen is. Daar komt natuurlijk ook bij dat de armenzorg geld kost. Als mensen zelf voor hun tentje zorgen, dan komen ze in ieder geval even niet ten laste van de gemeenschap. Men vond het dan zo ook wel best, althans aanvankelijk.

Wie vlakbij zo’n “encampment” woont, vindt het meestal minder leuk. Er wordt wel gezegd dat het de waarde van de buurt omlaag trekt als er tijdelijke bewoning in tenten plaatsvindt. Het trekt vaak ook herrie, brandgevaar, misdaad en drugsgebruik aan, zo houdt men graag vol. Er treedt bovendien een afvalprobleem op en niet te vergeten ook een rioolprobleem. Samengevat: het wordt al snel onrustig, smerig en onveilig.

Een volgende stap, voor wat betreft de “encampments” is dat het gemeentebestuur, eventueel met hulp van het provinciaal bestuur, iets betere tijdelijke woonruimte gaat creëren. Een voorbeeld daarvan is dat men een afgelegen oud hotel omtovert tot huisvesting voor de armen. Ook hier geldt weer dat het vooral afgelegen moet wezen want anders zouden de gewone bewoners van de nabijgelegen woonbuurt in opstand komen.

Hier en daar gaat men nog verder. Er worden dan semipermanente hutten gebouwd op een afgelegen terreintje, waar de tentbewoners naartoe gelokt moeten worden. Dat gaat vaak met horten en stoten want men woont liever in de stad met alle voorzieningen, dan ergens helemaal achteraf zonder vervoersmogelijkheden. Een groepje van dit soort hutten bij mekaar, vaak verzegeld van een toiletgebouwtje, wordt ook weer aangeduid als een “encampment”.



De zorg voor de minstbedeelden in Canada blijft een schandplek op een beschaafd land. Velen houden vol dat het gewoon eigen schuld, dikke bult is als men in zo’n situatie is terechtgekomen. Dat velen ziek zijn of althans mentaal in de knoop zitten, dat is dan gewoon “not my problem”.