Sloppenwijken, zoals je die ziet in veel Amerikaanse steden, die zijn er in Canada niet echt. Toch heerst er vrij algemeen het idee dat Canada een stuk armer is dan de VS. In hoeverre klopt dat?

Het is lastig om welvaart te meten. Je kunt naar verschillende factoren kijken – maar dat doen velen niet. Als je hoort dat het gemiddelde inkomen in de VS aanzienlijk hoger is dan in Canada, dan zou je al snel geneigd zijn te vermoeden dat het ook een veel rijker land is. Daar zit natuurlijk wel wat in, maar er zijn andere aspecten om te bezien.

Een belangrijk punt van overweging is wat het kost om ergens te wonen. Huisvesting en de dagelijkse kosten van levensonderhoud zijn dan van belang. Als je dat meerekent, hoe zit het dan met welvaart? Al snel wordt het haast onmogelijk om een zinvolle vergelijking te maken, ervan uitgaande dat je dat eens wilt doen.

Canadezen hameren er graag op dat de gezondheidszorg in Canada grotendeels gratis is, ofwel wordt betaald door de overheden. Het klopt inderdaad dat men daar in de VS zelf voor moet opdraaien tenzij je via de baas een aantrekkelijke verzekering hebt of voor de beperkte gratis zorg hier en daar in aanmerking komt.

Je kunt ook andere pijnpunten uitduiden. Zo zijn scholen en universiteiten in de VS haast onbetaalbaar voor een groot deel van de bevolking. Je kunt het lijstje met dit soort verschillen haast zo lang maken als je wilt. De situatie is anders, de regels zijn anders en de verschillen tussen armen en rijken liggen anders.

Toch zijn er nogal wat Canadezen die menen dat het gras een stuk groener is bezuiden de Grens. Men heeft zelfs statistisch proberen vast te leggen hoeveel Canadezen eigenlijk het liefst zagen dat Canada inderdaad onderdeel zou worden van de VS: zo’n 10% van de bevolking. Dat is een klein percentage maar het gaat dan toch wel over miljoenen mensen die denken dat ze beter af zouden zijn met Washington als de Canadese hoofdstad.

Inderdaad blijkt dat nogal een flinke groep van deze tien-procenters vooral naar het zuiden kijken omdat ze verwachten er zelf financieel beter van te worden. Als de grens weg was, konden ze de vleugels uitslaan en geld gaan verdienen waar ze maar willen.

Een ander punt dat je wel hoort is het ongenoegen in West-Canada, waar sommigen menen dat Ottawa de belangen van de westelijke Canadezen niet genoeg laat doorwegen. Misschien denken deze ontevredenen dat ze een beter gehoor krijgen in Washington?

Hoe het ook zit, het grote vermoeden bestaat dat de algemene hebzucht in deze groepen sterker is dan het trots-nationale gevoel waar de meeste Canadezen mee behept zijn.

Heel eerlijk gezegd is er ook wel wat Canadezen die van mening zijn dat Dictator Trump een geweldig leider is. Zijn dreigementen dat hij Canada graag wil innemen en bij de VS voegen, dat zijn voor deze groep helemaal geen dreigementen. Dat zijn eerder beloftes. Zou het er ooit van komen?

Trump speelt zijn spelletje rustig voort. Het ziet er naar uit dat hij Canada financieel onder druk zet met de agressieve invoerrechten. Zou dat dan de tien-procent groep doen groeien?