Nee, natuurlijk mag dat niet echt; wonen in een tentje in een stadspark. En toch zie je dit verschijnsel in haast alle grotere Canadese woonplaatsen. Wat wordt er aan gedaan?

Er wordt flink gedebatteerd over de aanpak van een almaar voortdurend probleem: de daklozen die tentjes opzetten in verschillende stadsparken, op boulevards of waar dan ook. Vooral de stadsparken zijn al heel lang geleden gepland zijn en passen netjes in de stedelijke structuur. In de wijken, die veelal aangelegd zijn in een schaakbordmotief met alle straten dwars op elkaar, liet men dan een aantal blokken onbebouwd en dat werd dan een parkje. Het zijn juist die kleinere parken die aantrekkelijk zijn voor de daklozen. Ze slaan er hun tentje op en er ontstaat al snel een soort tentendorp.

Uiteraard mag dit officieel niet en het levert veel problemen op. Denk alleen al aan het afval, de ontbrekende toiletvoorziening, de brandveiligheid en vooral het algemene gevoel van onveiligheid dat buurtbewoners vaak ervaren. Omdat de tentbewoners vaak uit een heel andere groep komen, is er een wederzijds gevoel van bedreiging. Men voelt elkaar meestal niet zo goed aan. Er heerst een sfeer van onrust, alleen al doordat er heel vaak opstootjes zijn en doordat de aanwezigheid van de politie ook kenmerkend is.

Er wordt wel gezegd dan de meesten die hun intrek nemen in een tentdorp tot de groep van verslaafden of mentaal gestoorden behoren. Een brede aanpak zou dan nodig zijn om deze mensen te helpen - maar uiteraard is er daar geen geld voor. Bovendien wordt er al heel lang vrijwel niets gedaan in Canada aan sociale woningbouw. De weinige betaalbare woningen die er zijn, daarvoor moet je eindeloos op een wachtlijst staan. Geen wonder dan dus, die tentdorpen.

Er zijn wel wat opvangcentra. Maar die zijn vaak vies, vol, gevaarlijk of hanteren regels waar sommigen zich niet bij willen neerleggen. Veel mensen die van deze centra afhankelijk waren, zijn gaan zoeken naar alternatieven. Gedurende de zomer is een tentendorp dan zo gek nog niet. Als het dadelijk winter wordt, dan ligt dat anders. Dan ontstaat er ineens groot open-vuur-gevaar door kacheltjes, kampvuren en kooktoestellen.

Toch kan het zo niet en het mag ook niet. Zo zit een stad niet in mekaar. Maar hoe dan wel? Sociale woningen stamp je niet één-twee-drie uit de grond en de opvangcentra zijn ook niet zomaar aan te passen. Medische voorzieningen zitten financieel aan hun grenzen; voor de politiek heeft de opvang van deze groep mensen geen prioriteit.

Af en toe stuurt de stad er dan ook de gewapende politie er af. De kampen worden opgedoekt en dan worden er gigantische bedragen besteed om de parken weer netjes te maken. De beplanting moet hersteld worden, er worden hekken geplaatst.

Een opgeruimd kamp staat netjes maar het lost het probleem niet op. De buurt is even van de ellende bevrijd. Volgend jaar komen de kampeerders dan vast weer.