Nog maar enkele dagen geleden verscheen er op deze Blogpagina’s het artikel over Canada als de 51^ste staat van de Verenigde Staten. Dankzij dat ene artikeltje hebben we geen gebrek aan reacties.

De reacties lopen van intens-beledigd tot aan jubelend-enthousiast en alles er tussenin. Nogal wat Canadezen huiveren van de gedachte om op te houden een soeverein land te wezen. Als Canada opgeslobberd mocht worden door de Verenigde Staten, dan zou er zeker een grote groep inwoners ontstaan die er zeer ontstemd over was.

Daar staat een vrij militant-klinkende groep tegenover die het de hoogste tijd lijkt te vinden dat Canada met de tijd mee gaat. Er zouden zoveel voordelen uit voortvloeien voor Canadezen dat het, althans in de optiek van deze groep, ondenkbaar zou wezen dat veel Canadezen zich hiertegen echt zouden verzetten.

Eén van de voordelen die meteen genoemd wordt is de te verwachten reisvrijheid. Als Canadezen Amerikanen worden, dan zouden ze zonder meer naar elke bestemming in de VS mogen reizen of zelfs verhuizen. Alle banen en zakelijke mogelijkheden zouden dan niet meer belemmerd worden door de huidige grens. Te denken valt ook aan de grote groep senioren, die graag in de zuidelijke VS zouden vertoeven maar zich nu door allerlei regels belemmerd voelen.

Voor veel carrières zou het zonder meer positief zijn als men zich op een arbeidsmarkt kon richten die vele malen groter is. De financiële en de investeringsmarkten zouden er zeker ook sterk door beïnvloed worden. Canadezen verwachten veelal dat het wegvallen van de grenzen de welvaart zal doen toenemen in hun land. Met lagere belastingen en hogere salarissen, verwacht men snelle economische wonderen.

Natuurlijk zijn er ook meteen nadelen te bedenken. Hoe het zal moeten met het Canadese gezondheidswezen? Dit zou een groot vraagteken wezen. Moet er dan, ineens, een stelsel komen van privéverzekeringen ter vervanging van het openbare systeem? Of ook internationale migratie. Zou immigratie uit de rest van de wereld dan door de VS gestuurd worden – wat alleen al voor gezinsherenigingen terstond behoorlijk ingewikkeld kan worden.

Ongetwijfeld gaat de provincie Québec ook opspelen, wat te maken heeft met de positie van de Franse taal. Die heeft het al moeilijk in Canada – die zou waarschijnlijk nog verder achterop geraken in een verenigd Noord-Amerika, of hoe we zo’n nieuw land eigenlijk moeten noemen. Het Frans zou in ieder geval een minderheidstaal worden, wellicht nog onbeduidender dan het Spaans nu is in de VS.

Iedereen is het er wel over eens dat de grondstoffen in Canada massaal opgeslurpt zullen worden door de Amerikaanse consumptiemachine. Dat velen dit punt naar voren brengen is opmerkelijk want het lijkt er zelfs heden ten dage echt al op dat de VS een dikke vinger in de pap hebben voor wat betreft de natuurlijke hulpbronnen in Canada.

Daar heb je meteen ook een goede reden waarom de Amerikanen er Canada waarschijnlijk graag bij zouden hebben. Het levert niet alleen grondstoffen op maar het schuift de defensieve aflijning van het land een heel stuk verder naar het noorden, waar de Russische Beer immers aan het loeren is.

Al met al, een leuk onderwerp of misschien eigenlijk helemaal niet zo leuk – maar voorlopig bijzonder hypothetisch. Misschien moesten we ons nog maar niet al te druk maken om zaken die eigenlijk helemaal niet aan de orde zijn.