Dat is toch een vrij normale vraag: wie is je huisarts? Heel veel Canadezen kunnen die vraag niet beantwoorden en dat is dan meestal omdat ze er gewoon geen hebben.

We hebben het hier over het niet-aflatende probleem van de tekorten in de Canadese gezondheidszorg. Dat geldt zeker ook voor huisartsen. Er zijn er niet genoeg van, er worden er te weinig opgeleid en veel huisartsen smeren'm na enkele jaren, bijvoorbeeld naar de VS. Wat vertrekkende huisartsen er ook vaak bijzeggen: dat ze genoeg hebben van de opgefokte werkdruk. Ze kunnen ergens anders meer verdienen terwijl het werk minder stressig is of afmattend.

Al enkele jaren geleden wilde men er wat aan doen. Zo zijn er op verschillen plekken speciale huisartsencentra op poten gezet: de zogenaamde UPCC's: Urgent and Primary Care Centres.  De bedoeling was goed: men voegde een aantal andere zorgmedewerkers aan de praktijk toe, zodat de artsen zich beter konden toeleggen op hun vakgebied. Bijvoorbeeld konden bepaalde verplegers juist wel bepaalde klachten de baas - het leek een efficiënt idee.

Nu al, slechts enkele jaren op dreef, is ook dat systeem aan het instorten. Nog altijd hebben bijna 20% van de bewoners geen vaste, eigen huisarts. Tot overmaat van ramp vertrekken er ook nog eens heel veel huisartsen naar andere streken of vakgebieden. Het tekort aan huisartsen loopt dan ook weer flink op. Veel patiënten kunnen gewoon niet geholpen worden. Ook niet in de UPCC's en al helemaal niet in de gewone "oude" huisartspraktijken.

Waar gaan die huisartsen nu eigenlijk naar toe? Inderdaad gaan velen naar de VS waar men met gemak veel meer kan verdienen, waar de faciliteiten schoon en modern zijn en waar de werkdruk veel minder is. Maar er zijn ook veel huisartsen die toch een soort specialisatie gaan doen: daarmee klimmen ze door op de financiële ladder op eigen houtje.

Ook kan men in de vrije sector vaak leuk verdienen: in de cosmetische dienstverlening bijvoorbeeld. Dat is dus een privévoorziening, die niet onder het "Heathcare" netwerk valt. Daar kan men zo hard werken als men wil of niet - en toch behoorlijk verdienen; vaak nog in een heel chique en een vrij rustgevende werkomgeving.

Structureel wil het dus gewoon niet lukken. Om meer mensen op te leiden, ja dat is misschien ook geen oplossing. Het kost een vermogen en het duurt vele jaren voordat een student productief wordt - zulk lange-termijn denken past niet in het politieke bestel-van-de-dag. Maar men weet ook dat er velen zullen afvloeien naar andere markten. Hoe lossen we dit nu toch op?

Vaststaat dat wie naar de huisarts moet, maar moet afwachten wie er dadelijk als arts binnen zal wandelen. Daarbij gaan we van de positieve gedachte uit dat er een arts zal komen. Maar hier en daar zijn de tekorten wat dat betreft gewoon veel te groot. Dan komt er doodleuk niemand.