De laatste jaren hoor je die term telkens meer in Canada: "walkability". Daar bedoelt men zoiets mee als beloopbaarheid. Voor velen hier is dit eigenlijk een vrij nieuw begrip.

Voor de meeste Canadezen is het ondenkbaar of misschien zelfs onmogelijk om ergens te voet naartoe te gaan. Om je te verplaatsen gebruik je de auto; en dat ook letterlijk voor alles. Naar het werk, naar familie en bekenden, naar de winkels, naar school, naar de kerk, naar vertier, naar de dokter - gewoon dus inderdaad echt voor alles. Lopen kan meestal helemaal niet. Het is om te beginnen te ver, het klimaat is er niet naar en er zijn op veel plaatsen zelfs helemaal geen trottoirs.

Toch wordt "walkability",  of laten we zeggen beloopbaarheid, ook hier al wat meer besproken dan tien of twintig jaar geleden. Dat is logisch om verschillende redenen: autorijden is flink duurder geworden, het verkeer is drukker geworden en de sociale druk uit milieuoverwegingen begint ook mee te spelen. Dat het denkbaar of zelfs wenselijk is om op loopafstand van, bijvoorbeeld, een winkel te wonen, begint tot telkens meer mensen door te dringen.

Hier en daar kom je dan ook terminologie tegen als de "walkability score"  die in een percentage uitdrukt wat je moet verwachten. Wordt het voor alles wat je wilt doen meteen naar de auto grijpen? Of kun je voor sommige dingen je eventueel te voet presenteren. In feite komt dit neer op de woonwijkgedachte. Wat kun je in de buurt verwachten en wat niet?

Nog steeds is te-voet of per-fiets eigenlijk een rare gedachte voor bijna iedereen hier. Als je een stapje verder gaat en zelfs openbaarvervoergebruik in overweging zou willen nemen, dan wordt de belangstelling al wel zeer gering. Misschien in de grootste steden van het land wil men hier van horen, maar ook daar is men veelal bijzonder autogericht.



Canadezen laten zich voorlopig niet gekmaken met de "walkability"  gedachte. Dat zou langzaam kunnen gaan veranderen en daar kun je je een beetje op beginnen in te stellen.