's Nachts lag ik wakker te luisteren naar de overkomende vliegtuigen die op en neer vlogen naar Europa. Het was allemaal zo eng ver weg; wat miste ik veel.

Niet alleen dingen miste ik maar ook mensen, natuurlijk. De eenzaamheid was aanzienlijk en om daarmee te leren omgaan, dat was heel wat. Men had me er wel voor gewaarschuwd dat heimwee best vaak voorkomt. Nou, ik voelde me niet senang, dat was wel duidelijk.

Uiteindelijk werd dat beter. Ik begroef me in mijn werk en ik kreeg nieuwe kennissen. Het leven hernam zijn loop en alles werd weer normaal. Op vakantie ging ik niet naar Europa, ik had er geen behoefte aan. Er was genoeg te beleven aan deze kant van de oceaan.

Vele jaren later ben ik toch weer eens een kijkje gaan nemen, door omstandigheden genoodzaakt. Meteen viel me op dat het er enorm op was vooruitgegaan. Er was haast geen hondenpoep meer op straat, de mensen roken niet meer overal en zelfs de gesel van de auto's was min of meer ingedamd. Het was een stuk leefbaarder geworden.

Maar wat me nog het meest opviel was het multiculturisme. Je ziet overal nieuwe Nederlanders die er bij horen. Leuke winkeltjes, interessante restaurants en zelfs de Ramadan wordt door de meesten gerespecteerd. Dat gaat er in Canada lang zo plezierig niet aan toe hoor.

En zo ben ik terechtgekomen op "Vluchteling uit Canada". Eigenlijk ben ik het met alle aangesneden onderwerpen een heel eind eens. Niet helemaal, maar wel opmerkelijk vele. Daar trek ik mijn conclusies uit en ik heb inmiddels besloten toch weer terug te gaan. Canada heeft stilgestaan, het is een beetje een oubollig land geworden. Men is bang om iets nieuws aan te pakken.

Ik vertrek! Was het ooit een heel gedoe om van Nederland naar Canada te verhuizen, de troebelen zullen nu nog veel groter zijn om het omgekeerde te doen. Dat voorzie ik met enige zorg. Maar de kogel is door de kerk. Ik stap op. Wish me luck.