Velen zullen er nog nooit van hebben gehoord, het plaatsje Wabush in noordwest Labrador in de Canadese provincie “Newfoundland & Labrador”. Je zit er inderdaad erg afgelegen.



En toch is er hier wat aan de gang, in deze woonplaats van net 2000 inwoners. Er is namelijk een soort ijzererts gevonden die deze bedrijfstak wel eens flink op de kop kan zetten. We hebben het over het “Kami Iron Ore Project” waar zojuist een financiële injectie van $245 Miljoen voor is verkregen van een bedrijfsgigant uit Japan.

Over het algemeen is de bewerking van ijzererts ingewikkeld, duur, vervuilend en energie-intensief. Er wordt nu gezegd dat dit product verwerkt kan worden zonder dat er steenkool aan te pas hoeft te komen. Dat zou betekenen dat de kwalijke hoogovenstap overgeslagen kan worden. Ineens heb je dan een schoon ijzerproduct – de wereld zou er inderdaad een stuk beter van worden.

Toch roept men nog om terughoudendheid in deze kwestie. Er moet namelijk nog heel wat gestudeerd en uitgeprobeerd worden voordat er ook echt geld verdiend kan worden. Die investering uit Japan is inderdaad voor research – daar krijgt men dan een 49% aandeel in het bedrijf voor terug. Met andere woorden, men verwacht er weldegelijk een enorme productie van en uiteraard ook winstgevendheid.

IJzererts is niets nieuws in deze streek. Er wordt sinds jaar en dag in grote mijnbouwbedrijven traditionele ijzererts gewonnen. De meeste inwoners van Wabush werken ook voor de ertswinning. Als je even op het luchtbeeld durft te kijken, dan is dat verder ook wel duidelijk. Dit gaat zo al heel lang erg voortvarend.

Samen met het naastgelegen stadje “Labrador City” heeft men een opmerkelijke plaatselijke economische bedrijvigheid opgebouwd. Er is een flink vliegveld en uitgebreide voorzieningen zijn weldegelijk aanwezig. Men heeft hier zelfs een aanzienlijk overdekt winkelcentrum alsof het waarlijk een veel grotere stad is.

Stel je eens voor hoe afgelegen je hier zou zitten. Naar de volgende redelijk grote stad (en dat is dan in de provincie Québec) zit je bijna acht uur in de auto langs bochtige, enge en smoezelige wegen. En dan het klimaat. In januari is het hier gemiddeld zo’n min 22 graden en het gemeten minimum hier is min 47. Dat zijn pas écht Canadese toestanden.

En toch is de gemeenschapszin in dit soort afgelegen stadjes opmerkelijk. Er zijn veel sportverenigingen, die ook wel door de grotere mijnbouwbedrijven worden ondersteund. Er is een cultuur- en kunstcentrum en er zijn allerhande scholen.

Overigens was de bevolking in deze streek in de zeventiger jaren bijna het dubbele van nu. Dat heeft alles te maken met de ups en downs van de belangrijkste bedrijfstak in de streek: de mijnbouw en dan bepaaldelijk van de ijzerertswinning. Dat de verwachtingen gespannen zijn hoe het zal gaan met het “Kami” project, dat moge duidelijk zijn. Het zal de plaatselijke economie vast en zeker veel goed doen.

Ongeacht of “Kami” een succes wordt, deze streek is zeker een bezoek waard en misschien zelfs wel meer. Opvallend veel immigranten voelen zich aangetrokken tot deze omgeving en toch ook wel tot de speciale woonomstandigheden hier. Welkom in Labrador.