Afgezien van de langzame omschakeling van benzineauto’s naar elektrische auto’s, wordt het bestand aan dieselbussen ook aangepakt. Zo komen er een boel elektrisch aangedreven types op de markt.

Dat klinkt goed want die vieze, stinkende dieselbussen zijn best een gesel in de stad, vooral op straten waar verschillende lijnen samenkomen. Je ziet dan echt een vieze walm hangen, zeker als het windstil is. Het stinkt, het is zonder meer ongezond, het is inefficiënt en het maakt ook nog eens idioot veel lawaai, die ronkende dieselmotoren.

In Europa zie je ze al jarenlang in en om de grote steden. De batterijbus. Het principe is hetzelfde als bij personenauto’s, maar dan op wat grotere schaal. Bij elk eindpunt of keerpunt kan de bus dan flink opladen en “hup” daar loopt-ie weer. Stil, schoon en efficiënt – gewoon een goed idee onder de neuzen van de mensen. In Canada komt deze ontwikkeling wat later, maar hij is nu echt aangekondigd.

De bestellingen voor allerhande elektrische bussen zijn al gedaan bij verschillende fabrikanten. Vaak zelfs al jaren geleden. Aanvankelijk hielden de fabrikanten de boot af want er waren problemen met de toelevering van onderdelen. Men weet dat een tijdlang aan de Corona maar dat verhaal begon snel oud te worden. Nog steeds zijn er echter problemen met de toelevering. Ook de aflevering van de bussen wordt telkens uitgesteld.

Nu is er een nieuw probleem opgedoken. Grensproblemen. Je zou zeggen dat een bus die in Canada wordt geassembleerd toch geen last zou moeten hebben van de invoeerrechten, zoals Dictator Trump die heeft aangekondigd. Maar helaas, het ligt behoorlijk anders. Veel onderdelen gaan een, twee of zelfs drie keer de grens over voordat ze als kant-en-klaar product afgeleverd kunnen worden. Elke keer dat de grens wordt gepasseerd wordt er invoerrecht geheven. Dit drijft de prijs op een idiote manier op.

Een alternatief is de Chinese markt, waar er ook veel elektrische bussen worden geproduceerd. Dat gaat daar zo al een tijdje dus men weet vrij goed hoe het aangepakt moet worden. Maar ook die lopen tegen een tarievenmuur op in de Verenigde Staten en ook in Canada. Als er dan bovendien, tijdens de laatste assemblagestappen de grens tussen de VS en Canada wordt overschreden, dan wordt dat opnieuw dokken.

Zo prijzen de milieuvriendelijke e-bussen zichzelf al snel uit de markt. Te bedenken dat een e-bus toch al duurder is dan een dieselbus, is de beslissing vrij snel genomen bij de vervoerbedrijven om toch nog maar weer een ouderwetse dieselbus aan te schaffen. Die kan dan, al stinkend, nog wel weer twintig jaar mee. En zo doen de invoerrechten ook veel kwaad aan de milieuomstandigheden.

Maar het kan nog erger. In de economische malaise wordt er door verschillende vervoerbedrijven heuselijk overwogen om dan maar de oude dieselbussen nog wat langer in dienst te houden. En laten die nu nog eens extra vervuilend zijn, vergeleken met nieuwe bussen. Enkele decennia geleden lette men daar niet zo op. Wil men daarmee nu echt blijven verderrijden?

Het lijkt erop dat de vergroening en de vernieuwing wordt opgeschort om budgettaire redenen. En die redenen hebben weer te maken met de onsmakelijke invoerrechten. Hier dan een onvoorzien gevolg van een toch al onkundig beleid.