Voorbeeld van goed stedelijk financieel beheer:
In Burnaby (BC) houdt men al jarenlang geld over.
Nogal wat te doen is er, de laatste tijd, over gemeentebesturen in Canada, die de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen. Overal wordt gekort en gesnoeid en schieten de belastingen omhoog.
Een aardige uitzondering op dit soort financiële malheur is de stad Burnaby, een aparte gemeente in de agglomeratie Vancouver. Hier wonen ruim een kwart miljoen mensen op een vrij klein stuk grond, een compacte stad dus. Opvallend hier is dat de groei er goed in zit. In slechts enkele jaren is de bevolking met zo’n 10% toegenomen.
Om die bevolkingsgroei op te vangen is er idioot veel gebouwd. Veel projectontwikkelaars zagen hier grote kansen want het gemeentebestuur wilde wel en de heffingen en voorschriften zijn hier net iets minder heftig dan in de aanpalende gemeente van Vancouver.
Er zijn nieuwe bedrijventerreinen en winkelcentra uit de grond gestampt. Maar ook overal staan nu gigantische flatgebouwen en er zijn rijen met “townhouses” (luxe-rijhuizen) neergepoot die allemaal gretig van de hand zijn gegaan. Nog altijd heerst er hier zelfs een tekort aan woningen, al is dat tekort vooral merkbaar in het voordeligere marktsegment.
Hoe dan ook, het gemeentebestuur heeft miljarden binnengehaald aan vergunningen voor van alles en nog wat. Slim als men was, heeft men die in een noodfonds “voor later” ondergebracht en eens niet, zoals verder in Canada gebruikelijk is, meteen opgesoupeerd aan zaken die de kiezers misschien leuk zouden vinden. Nee, men is voorzichtig te werk gegaan om een appeltje voor de dorst te creëren.
Met dat alles is de gemeente al jarenlang vrij van schulden. Dat zie je niet vaak bij de grotere steden in Canada. Niet alleen moet het geld altijd meteen op, er moet ook vaak bijgeleend worden, als ware het een hypotheek op de toekomst.
Afgezien van de miljarden op de bank, dacht men in Burnaby dat het toch wel leuk zou wezen om nu eens een nieuw stadhuis te bouwen en om eens flink uit te pakken met een nieuw sportcentrum, een nieuw cultuurcentrum, een theater en een nieuw politiebureau. Kon allemaal makkelijk binnen de gestelde budgetten en zelfs zonder het noodfonds aan te spreken. Aan de slag, bouwen maar!
Ineens begint het nu door te dringen dat nogal veel van de geprojecteerde bouwkosten niet uit gaan komen. Er worden links en rechts extra sommen ingecalculeerd om tegenvallers op te vangen. Het gaat niet om wisselgeld hier maar om honderden miljoenen Dollars. De projecties worden rustigjes aan bijgesteld en wie er iets dieper naar kijkt, kan al wel verwachten dat er nog meer onvoorziene kosten zullen gaan opduiken.
Dat is jammer voor een stadsbestuur dat het toch al heel lang zo rijkelijk goed had gedaan. Het begint nu te dagen dat men de bevolking erop moet gaan voorbereiden dat de plaatselijke belastingen hoogstwaarschijnlijk opgeschroefd zullen moeten worden. Dus nu toch, nadat het jarenlang allemaal zo voordelig wonen was hier. De eerste proefballonnetjes dienaangaande zijn reeds opgelaten.
Nog altijd heeft men echter nergens schulden open staan, dus het probleem hoeft zich niet verder uit de breiden. Men ziet het meer als een waarschuwing misschien. Oppassen nu met geld uitgeven want er zijn toch echt financiële beperkingen.
