Populisme in Canada;
Welke politicus is er echt een populist?
Tegenwoordig hoor je de term “Populisme” nogal eens. Het is een manier om politiek te bedrijven zodat men aansluit bij de wensen van een zo grote groep kiezers, teneinde verkozen te worden.
Populisten zijn er in heel veel landen maar je denkt misschien al snel aan Nigel Farage, Marine Le Pen, Geert Wilders en de politieke stroming van de AfD in Duitsland. Velen vinden dat Dictator Trump ook populistisch tewerk gaat omdat hij de gevoelens van een groot deel van de minder geschoolde bevolking weet te vertolken zodat het tot zijn populariteit heeft geleid.
Toch is populisme als zodanig niet echt een politieke stroming. Het is meer een manier van communiceren, waarbij opgemerkt wordt dat je links-populistisch kunt zijn zoals bijvoorbeeld Maduro in Venezuela. Dezer dagen zijn vooral in West-Europa de rechts-populisten in het nieuws. Het toontje van weg met die buitenlanders spreekt velen kennelijk wel aan.
De vraag is nu of er in Canada ook een populistisch aandoende politicus ten tonele is verschenen en het antwoord daarop moet “ja” zijn als men kijkt naar Polievre, die vol enthousiasme juist de gewone, standaard, oeroude Canadese conservatieve partij naar een zegen wilde brengen. Dat is nota bene ook nog bijna gelukt want hij is als een speer omhooggeschoten in de peilingen die enkele maanden voor de federale verkiezingen plaatsvonden.
Toevallig is zijn populisme dit keer niet aangeslagen omdat nationalistisch getinte onderwerpen werden overschaduwd door de handelswijze van Trump. Veel Canadezen vonden het idee dat Canada maar overgenomen moest worden voor de VS echt afschuwelijk. Ook waren (en zijn) er veel Canadezen die hoogst beledigd zijn door de Amerikaanse invoerrechten.
Kennelijk vond de meerderheid van de Canadezen dat de “Liberals” toch geloofwaardiger overkomen als het gaat om dit soort delicate kwesties. Een schreeuwlelijk als Polievre komt te agressief over. Hij lijkt daarmee te veel op Trump en dat wil Canada juist voorkomen.
Of het populisme in Canada nu toch nog zal aanslaan, gaat onder andere afhangen van de handelswijze van de huidige liberale regering. Eerste minister Carney zei ooit: "The system, it's not working as it should and it's not working as it could." Met die wijheid neemt men wellicht de populisten de wind iets uit de zeilen.
Wat ook geholpen heeft bij het terugdringen van het populisme is het bezoek van Koning Charles.
Opnieuw spreekt een ingetogen en beschaafd persoon veel lof over Canada en doet zijn best de tegenstellingen juist níet aan te wakkeren. Niet elkaar opstoken om het één of ander, maar juist samen de situaties te lijf gaan.
Weer anderen zeggen dat het Canadese politieke systeem, evenals bijvoorbeeld ook het Engelse, sterk afhankelijk is van hoe populair de partijleider is. Je kunt gewoon niet verkozen worden als je niet leuk, aardig, aantrekkelijk, charmant, verstandig en gewoon populair wordt gevonden. Daar is het ook weer: het monster van het districtenstelsel. Het systeem polariseert en neemt de nuance van de mensen weg. Zwart-wit-denken en populisme lijken hand-in-hand te gaan.
Dat wordt nog best moeilijk voor de partijleiders: je moet populair zijn, anders gaat het niet. Maar je moet niet al te agressief en dom-populistisch overkomen.
