We zouden naar Canada emigreren, alles was geregeld. De verscheping van de goederen, ik had een baan waar ik terstond kon beginnen, tijdelijke huisvesting, huurauto ... wat kon er nog misgaan?

Wat bleek? Alles kon misgaan. De tijdelijke huisvesting, geregeld op het Internet, was vies, rumoerig en in een slechte buurt. De huurauto, ook op afstand geregeld, was twee keer zo duur als overeengekomen. En zelfs eenvoudige dingen als het ophalen van een mobiel telefoontje wilde maar niet lukken.

Wat echter de deur dichtdeed, was dat de baan niet klopte. Men ontkende doodleuk overeengekomen te zijn wat we hadden afgesproken. Daar sta je dan met je moeilijke Engels zonder eigenlijk enige rechten te hebben. De baas bood wel een veel mindere baan aan, als een doekje voor het bloeden. Dat leek aardig - maar we zouden er niet van kunnen rondkomen.

Toen we op zoek gingen naar een meer permanente woning, bleek dat we ons die niet konden veroorloven omdat de inkomenstoets vastliep. Moesten we dan naar een andere tijdelijke woning gaan omzien?

Al snel begonnen ook de kleine dingen ons echt te irriteren. Dat je hier bijvoorbeeld geen behoorlijk brood kunt kopen en dat de groente- en fruitafdeling in de winkel haast niks heeft. En als ze wel wat hebben, is het veel te duur en verlept. Ook cultureel valt er weinig te beleven, vonden we. Om naar de kroeg te gaan en naar het ladderzatte geschreeuw te moeten luisteren, dat verliest heel snel zijn bekoring.

De knoop was uiteindelijk vrij snel doorgehakt. Nog voordat de container met onze spullen aankwam, zaten wij al weer in het vliegtuig terug naar Europa. Het was een erg kostbare ervaring. Een heel erg dure reis ook en bepaald geen vakantiereis. Wel weer een ervaring rijker.