Nog steeds schudt de bodem in politiek Ottawa na al de ellende die er uit Washington lijkt te komen. Invoerrechten, annexatie, indoctrinatie – de hardhandigste begrippen stapelen zich op.

Omdat Canada zulke sterke banden heeft met het buurland, komen dit soort agressieve aankondigingen erg hard aan. Men vreest voor de handelsbetrekking, men is zelfs bang voor de soevereiniteit. Canada voelt zich behoorlijk geschoffeerd door de VS – een beetje rare situatie eigenlijk na de vriendschappelijke betrekkingen die toch ook al ruim een eeuw gekoesterd zijn.

Maar we moeten verder, de tijd staat niet stil. Gelukkig realiseert Canada zich dat er nog heel wat andere landen op aarde zijn waarmee de betrekkingen al goed zijn, en wellicht nog verbeterd kunnen worden. Om te beginnen is er de Gemenebest (de Commonwealth), een verband van landen die allemaal een betrekking hebben met het moederland: Engeland. Misschien is het een goed idee daar eens rond te kijken wat de mogelijkheden zijn.

Canada merkt op dat Australië, Nieuw-Zeeland en het Verenigd Koninkrijk goede bondgenoten zijn met een gemeenschappelijke cultuur (tot op zekere hoogte) en zelfs een min of meer gemeenschappelijke taal. Er wordt al gestrooid met een fantasienaam die op dit viertal landen van toepassing zou kunnen zijn: de CANZUK. Leuk verzonnen natuurlijk, maar we hebben wel te maken met enorme verbindingsafstanden, wat minder bevorderlijk is voor handel en wederzijdse ondersteuning.

Desalniettemin is het de moeite van het onderzoeken waard hoe de vier landen zich meer tot elkaar betrokken kunnen voelen. Nu weer: valt er wat vrijer te handelen tussen deze landen – zelfs als de afstanden gigantisch zijn? En zou er zelfs te denken zijn aan politieke, strategische of zelfs militaire samenwerking?

Een ander punt dat naar voren wordt gebracht met het gedachtengoed van CANZUK is de mogelijkheid om de vrije beweging van mensen toe te gaan staan. Het zou dan te vergelijken zijn met de Europese Unie, waar het in beginsel ook mogelijk is voor een staatsburger van een van deze landen om zich redelijk vrij te vestigen in een van de andere unielanden. Dat dit mogelijk zou zijn tussen het Verenigd Koninkrijk, Canada en Australië/Nieuw-Zeeland is minder voor de hand liggend. Daarbij merken we op dat die vrijheid al wel bestaat tussen Australië en Nieuw-Zeeland. Dus … wie weet?



Echter, hoe deze landen momenteel economisch met elkaar omgaan is een beetje een college in hoe het echt niet moet. Men hamert eindeloos op nationale belangen teneinde het electoraat “thuis” te vriend te houden. Een eindcompromis is zo moeilijk te behalen. Het begrip dat iedereen ietsje water bij de wijn moet doen past niet zo goed in het Angelsaksische gedachtengoed. Dat uiteindelijk iedereen beter zou worden door compromissen te sluiten, dat wil er soms gewoon niet in. Ikke eerst, zo gaat het dan.

Maar plotseling, nu Dictator Trump overal druk op de ketel aan het zetten is, lijkt het erop dat deze vier landen toch in overleg met elkaar willen. Want zo is het wel: Trump strooit overal met dreigementen en handelsbeperkende maatregelen; niet alleen in Canada en Europa.

Een gezamenlijke tegenstander zou zo, indirect en onbedoeld, meer kunnen bewerkstelligen dan de hakkelige, ambtelijke diplomatie die deze landen al zo lang parten speelt.