Midden in het weekeinde kreeg één van ons het flink benauwd met rare druk op de borst. We besloten dat het de hoogste tijd was om medische hulp in te roepen.



Dus wat doe je dan? Misschien eerst eens de huisartsenpost bellen. Dat er daar niemand aanwezig zou zijn, dat wisten we. Maar er zou toch wel een arts zijn die kon helpen in een noodgeval. Maar nee, dat strandde op een opgenomen bericht. In geval van hoge nood kon men het bekende alarmnummer bellen (911) of zich bij de nooddienst in het ziekenhuis vervoegen.

Om nou echt meteen gillende sirenes aan de deur te krijgen, daar hadden we geen zin in, dus stapten we in de auto en vertrokken naar het ziekenhuis, hier zo'n twintig minuten vandaan. Daar was het behoorlijk donker. Toch vonden we de "emergency" afdeling aan de zijkant maar ook daar was het pikkedonker. Rammelend zijn we alle deuren langsgegaan tot we ergens een berichtje opmerkten dat we ons in geval van hoge nood moeten vervoegen bij het ziekenhuis zestig kilometer verderop. Dit had te maken met bezuinigingen en met personeelstekort.

Dus terug in de auto en verder rijden. We moesten al tevreden zijn dat het niet sneeuwde - de reis verliep voorspoedig. Bij het andere ziekenhuis aangekomen was het een drukte van jewelste. Een verpleger kwam wel snel kijken. Ze namen alle gegevens op en plaatsen ons in de wachtzaal die behoorlijk vol was. Iedereen daar keek geboeid/verveeld naar de TV waar een Amerikaanse serie speelde. De TV was minstens 25 jaar oud, het meubilair nog veel ouder. Overal hoestten en proestten de mensen. De ellende was groot.

We kwamen aan de praat met een stel, ze waren al 10 uur aan het wachten. Hij had ernstige kiespijn gekregen. Ga je daarvoor naar het ziekenhuis en niet naar de tandarts? Ja, legden ze uit. Want de tandarts, die kunnen we ons niet veroorloven. Hier worden we uiteindelijk wel geholpen, als je maar lang genoeg blijft wachten.

Ook wij bleven maar zitten. Er stond een aantal machines waar je na inworp van flink wat munten een beker warme koffie kon halen of een zakje met zoutjes. Voor wie niet genoeg muntjes had was er een bankbiljettenwisselautomaat. En voor wie ook geen bankbiljetten had, stond er een flappentap. We moesten toch toegeven dat dít in ieder geval voortreffelijk was geregeld.

Hoe de medische zorg zou aflopen, dat hebben we maar niet afgewacht. Na ruim tien uur wachten zijn we vertrokken. Dan kunnen we in ieder geval thuis waardig doodgaan.