We moesten en zouden allen naar de bijeenkomst komen, zo was gezegd. Het was wel vroeg opstaan maar dat moest dan maar voor een keertje. Op naar het congrescentrum.

Uitgebreid had men in de uitnodigingen precies uitgelegd waar de parkeerplaatsen waren en zelfs hoe er te komen. Ik denk, moet dat nou? Waarom ga ik niet gewoon met de metro, die stopt daar nota bene niet ver vandaan. Geen files voor mij, geen gedoe met parkeerplaatsen - prima toch?

Van de honderd aanwezigen denk ik dat ik de enige was die niet zelf was komen rijden. Iedereen klaagde over de aanzienlijke loopafstand van en naar de parkeerterreinen, over de verkeersopstoppingen en over hoe lang de reis wel niet had geduurd. Zelfs buren namen allen hun eigen auto - om te carpoolen was zelfs geen overweging.

Uiteindelijk ontdekte men wel dat ik per metro was gekomen - er ligt hier een aardig netwerk en het rijdt frequent, dus waarom niet? Maar ik werd meewarig aangekeken. Och, och, was mijn auto dan kapot? Niemand kon begrijpen dat ik het gewoon zo gekozen had - heerlijk een dagje zonder automobiel.

Na afloop van het gebeuren kreeg ik van verschillende collega's een ritje aangeboden, ze hadden echt medelijden met me dat ik met "de bus" moest, zoals ze het bleven noemen. Ik kreeg de indruk dat geen van hen ooit zelfs maar voet had gezet in een bus. Van de metro hadden ze misschien nog nooit gehoord?

Opvallend is inderdaad dat het openbaar vervoer hier een laatste redmiddel is voor diegenen die te oud, te jong, te ziek of te arm zijn om met de auto te gaan. Als ik zo om me heen kijk in de bus (of metro), daar word ik inderdaad niet blij van. Zou dit ooit gaan veranderen, hier?

Voorlopig is het inderdaad echt behelpen voor de meesten, als je met "de bus" wilt. Die rijdt niet vaak en het netwerk is ongeschikt voor de meeste verplaatsingen. Jammer, hoor.