De alarmbel wordt geluid in Canada naar aanleiding van de verwachting dat armoede en honger enorm zullen toenemen. Ook verwacht men een run op de foodbanks.

Het een en ander wordt uit de doeken gedaan in het jaarrapport van "Food Banks Canada", waarin men uitlegt wat er allemaal aan de hand is. Om te beginnen zijn de prijzen van veel voedselproducten en andere levensbenodigdheden enorm omhoog aan het gaan. Met stelt ook vast dat huisvesting erg duur geworden is. Vooral ook veel goedkopere huurwoningen worden van de markt genomen als ze vrij komen - wat de beschikbaarheid ernstig hindert.

Tijdens de Coronajaren was er hier en daar wat extra hulp voor de minderbedeelden; dat waren vooral overheidsprogramma's. Die zijn nu ook opgehouden. Met minder inkomsten, meer uitgaven en nergens om betaalbaar te wonen, zal het er voor velen kwaad uitzien.

Alleen al om deze redenen verwacht met een enorme toeloop bij de Canadese Foodbanks. Er zijn in Canada liefst 4.750 Foodbank-uitgiftepunten. Bij alle ziet men het al drukker worden; de ingezette trend lijkt voort te duren. De teneur is verder dat het vermoedelijk veel erger zal worden en dat daar, zonder ingrijpen van de overheid, weinig tegen te doen zal zijn.

Vooral in de grote steden heeft men veel meer "cliënten" waargenomen bij de Foodbanks. In Toronto wordt er gesproken over een verdubbeling, vergeleken met een jaar of vijf geleden.

De baas van FoodBanksCanada is een sociaal bewogen man. Hij meent dat het gehele sociale vangnet van de samenleving op de schop moet om de armoede van velen aan te pakken. Keihard komt hij met de volgende eisen (noem het misschien liever voorstellen): 

• New support for low-income renters.
• Increase support for low-wage and unemployed workers, primarily through modernizing the employment insurance (EI) program.
• Consider policies that would establish a "minimum income floor" for all workers.
• Increase supports for low-income single adults.
• Enhance measures to reduce food insecurity in the North.
• 
  

Intussen doen de foodbanks wat ze kunnen maar het wordt lastig om voldoende producten in huis te krijgen. Die moeten immers allemaal gedoneerd worden of althans moeten de fondsen aangetrokken worden om basisbehoeftes te kunnen aanschaffen. Het één is juist nu ook moeilijk (want alles is zo duur aan het worden in de winkels) en het andere ook (want particulieren, bedrijven en overheden zitten er ook niet altijd zo financieel rooskleurig bij.

Goede raad is duur maar zeker is dat Canada wat moet en ook wil doen. De algemene toonzetting is toch dat men niet wil afglijden tot een verzorgingssituatie zoals in de VS waar er werkelijk hele stadsdelen zijn met verarmde mensen. Dat hoeft in Canada toch echt niet?

De maatregelen die de laatste jaren worden genomen zijn zo gering dat men er eigenlijk niets van merkt. Bijvoorbeeld, door er een klein aantal noodwoningen bij te plaatsen, lijkt men iets te doen aan de enorme woningnood – maar als er intussen meer nieuwe behoeftigen bijkomen dan er geholpen worden, dan is ook dat niet een echte oplossing.

Vermoedelijk betreft het hier een politiek spel. Men wil de indruk vestigen dat men iets aan de problemen doet teneinde positief over te komen. Maar intussen is er geen geld en durft niemand, ook weer om politieke redenen, dat geld te gaan halen bij diegenen die er wel voldoende van hebben.